Wilma Veen heeft weer een prachtig boek gemaakt. Een boek om steeds weer te pakken. Ergens bijna aan het eind is een dubbelpagina met allemaal getekende cactussen. “Als het leven soms prikt…”, begint de tekstslinger over het blad. Je vraagt je misschien af waarom in een boekje met de titel ‘Ik geluk jou’ een bladzijde met cactussen voorkomt. Heeft geluk iets te maken met de scherpe kant van het leven? Toen ik de zin al draaiend met het boek, ging lezen, verloor ik mijn focus en dacht aan de enige cactus die ik heb. Hij was nog maar klein toen ik hem op mijn zoveelste eerste schooldag na de zomervakantie als docent maatschappijleer/godsdienst op mijn bureau vond, Hij bestond uit een ongeveer 7 centimeter hoog cactusje met een kleintje ernaast. Er zat een kaartje aan: “Mam, u kunt het!” Mijn dochter, ze moet zoiets als 13 of 14 jaar zijn geweest, had hem met zorg uitgezocht en het kaartje beschreven om me te bemoedigen. Ik voelde in de week voordat het nieuwe schooljaar begon altijd wat spanning: “Wat voor mensen zal ik nu in mijn klassen krijgen en hoe zal het gaan in de eerste weken?”
Ik lees verder: “Als een stekel in je lijf is vast gaan zitten, dan huil ik met je mee.” Welke tiener van 13 of 14 jaar koopt zo’n cadeautje en schrijft zo’n kaartje om haar moeder te bemoedigen? Ik geloof niet dat er iemand is als mijn dochter. Dat bemoedigen zat er gewoon in. Ze wilde dat iedereen gelukkig was in haar omgeving. Misschien koos ze de cactus omdat ze zich die van haar zakgeld kon veroorloven. Misschien dacht ze aan de pijn die leerkrachten weleens oplopen voor de klas, omdat ze nu zelf ook op het middelbaar zat en meemaakte hoe moeilijk sommige leraren het soms hadden. Dat weet ik niet. Toen ik de zomervakantie daarna de eerste dag op school kwam, zag de cactus eruit of het niet lang meer zou duren (o schrik! Ik was hem vergeten mee naar huis te nemen) en ik vloog met hem naar de kraan. Na zes weken had hij enorme dorst gekregen.
Deze herinnering maakt me enorm gelukkig. Midden in het leven voelde ik me zo vaak geliefd als ik naar die cactus keek. Het is een steeds terugkerend moment van warmte en schoonheid. Wilma schrijft: “Ik wil je het liefst zacht omarmen, verwarmen met liefde en samen raad vragen aan degene die alles overziet en doorziet…” Samen met mijn dochter heb ik op te weinig momenten God om raad gevraagd, maar op de momenten dat we het deden, voelde ik Gods aanwezigheid en trouw, zijn diepe zorg voor mij, voor ons als gezin.
De tekst op de cactuspagina eindigt met: “Open je handen, laat los, ontspan…” Dat is iets dat ik steeds opnieuw moet doen. De cactus is nu ruim 80 centimeter en een jaar of 18 oud. Nog steeds staat ook de kleinere ernaast, ze zijn samen opgegroeid. Nog steeds herinnert hij me aan mijn prachtige dochter, die zeven jaar geleden omkwam in een verkeersongeluk. Ik open mijn handen en laat het weer los. Ik ontspan en voel enorme dankbaarheid. God heeft de stekel uit het verdriet gehaald. Hij helpt me om dankbaar te zijn over wie Eljosha was en dit prachtige boekje ‘Ik geluk jou’ van Wilma Veen helpt me om in alles wat me is overkomen en nog steeds overkomt, dat diepe geluk te ervaren, waarover ze vertelt.
Met vele plezier heb ik begin april een modeshoot gedaan voor Beitbyjenn een modehuis voor jonge rolstoelers. In in het Wilhelminapark te Utrecht lag de catwalk. Ik heb me verwonderd over de kracht van deze jonge mensen. Met plezier showden ze de kleding van Beitbyjenn en hielden mooie verhalen over de kleding. De stoffen zijn fijn om te dragen, de snit is aangepast aan hun zittende bestaan.
Zelfverzekerd
stralend mooi
zijn de rollers
in hun stoel
niet anders dan wie ook
en toch anders in kracht
there is a crack in everything
that’s where the light gets in
dat licht te zien
te voelen
maakt hen rolemodels
voor de smombies
En toen was het opeens 1 mei, de bruiloft van Adriaan en Tineke in Rotterdam. Je weet wel van die mooie opname van hun handen. Ik bewonder de fotografen die de hele wereld overgaan om huwelijkshoots te doen. We namen een hotelletje om op tijd bij de bruid te kunnen zijn. En ik vind het een heel avontuur om te doen. Ben ik niets vergeten, hebben we alles bij ons. Hebben we de adressen en telefoonnummers allemaal op een rijtje?
Zodra ik begonnen ben met het werk, heb ik geen enkele spanning meer. Dan begint het grote plezier.
insnoeren en vastzetten
Wat ik op moment van shooten vaak niet zie zijn de prachtige details, die ik later op mijn beeldscherm ontdek. Hier heb ik de rug van de bruid in de zonnebril van haar vriendin gevangen, terwijl zij de linten onder de rokken van de bruid vastzet. Kijk, daar word ik dan ontzettend blij van. Met dit soort beelden win ik fotowedstrijden in mijn fantasie. (Ik breng de energie om foto’s naar wedstrijden in te sturen meestal niet op, maar het lijkt me leuk om het ooit eens te gaan doen).
Natuurlijk wilde ik de foto van de handen opnieuw maken.
for ever
Het blijft een mooi beeld en ik heb het idee, dat ik dit bruidspaar nooit zal vergeten, zo’n indruk heeft hun aanpak op me gemaakt. De themakleuren, de ruimte om foto’s en film te maken (er was ook een filmer), hun persoonlijke keuzes, de locaties, hun liefde voor elkaar en hun eigen genieten van de trouwdag, het was indrukwekkend.
Eén foto van het bruidspaar waarin ik hun themakleuren heb bewerkt.
bij de veerhaven te Rotterdam
Bedankt, lief bruidspaar, voor deze mooie opdracht. Het maken van het boek was een week hard werken, maar het was een perfecte after-party om te doen.
Bloemen, en vooral in de lente hebben zo’n tere en niet te beschrijven schoonheid. Zachter dan fluweel, lichter dan mijn hart. Ik moet altijd even die camera pakken als er bloemen in huis staan. Voor Pasen had ik witte tulpen. De koppen hingen een beetje, maar zodra ik ze op vaas zette, richtten ze zich op en groeien per dag een paar centimeter. Wonderlijk eigenlijk. Ze zijn al afgesneden, dood, en toch gaan die bloemen open en groeit de stengel nog zoveel.
Ik pak mijn 50 mm.
Het is of tulpen jubelen van vreugde
Ik schuif wat met de bloemen. Wat is compositioneel mooi? Waarom vind ik het nou zo mooi en hoe kan ik dat op de plaat krijgen? In ieder geval is een licht onderwerp tegen een bijna zwarte achtergrond aantrekkelijk. Dus ik kies ervoor om een donkere hoek van mijn kamer als achtergrond te nemen, en later de bank.
speelse scherpte-diepte
Ik begin door werk van collega’s te bekijken wat meer waardering te krijgen voor onscherpte op de voorgrond en scherpte op het onderwerp en verderop onscherpte in de achtergrond. De blauwe bank zorgt voor een mysterieuze gedachte aan de hemel, waardoor het geheel spannender wordt.
de kracht van de eenzaamheid
Met z’n allen ben je sterk en wordt het juich-effect versterkt. Maar een solo, een apart genomen beeld is ook heel krachtig. Met de steel vanuit de hoek van het beeld en een heel kleine referentie aan de rechterkant dat dit toch een bos tulpen is, komt de schoonheid van die ene sterk naar voren tegen de donkere achtergrond. Licht in het onderwerp zodat hij sterk aftekent tegen de rest van het beeld. Doordat ik wat lampen in huis aandeed om mijn ISO naar beneden te kunnen halen voor meer scherptediepte, wordt de tulp wat geler, wat aan de zachtheid op het beeld niets afdoet. Ik had de verzadiging van het geel naar beneden kunnen afstellen, maar ik vond dit ook wel prachtig om naar te kijken.
In de bibliotheek vind ik veel wijsheid en richtlijnen, werelden van kennis, opstekers en eye-openers. Vandaag moest ik een paar dingen inleveren en omdat er in een onderzoeksinterview om een foto werd gevraagd, nam ik mijn camera mee. Men vroeg mij de plek waar ik het liefst in de bieb zat, op de foto te zetten. Maar hoe fotografeer je een beleving, een gevoel dat tegelijkertijd rust en grote activiteit weergeeft.
rust
Natuurlijk vertelt bovenstaande plaat helemaal waar ik het liefst zit, op de plek waar nu die meneer zit, met zijn cappucino – die neem ik ook altijd – maar het vertelt niet wat ik beleef in de bieb. Wel iets van de feiten, maar niets van het gevoel.
rust en intensieve aandacht
Door te lezen en te studeren in fotografie tijdschriften heb ik vaak een gevoel van intense aandacht en tegelijkertijd het gevoel van niet bereikbaar zijn, in mijn eigen wereld zitten, heerlijk binnenhooien, vissen, plukken, grazen. Dat allemaal.
letters, woorden, zinnen, boeken
Maar het struinen tussen de boeken vind ik ook helemaal te gek. Dan neem ik weer zo’n historisch liefdesromannetje van 598 bladzijden mee – voor tussendoor – . Om ook het Wilde Westen in 1700 te verkennen, of over de Russische steppen te rijden, of door Afrika te zwerven als arme zwerverin of rijke gravin, dat maakt niet uit, alles komt uiteindelijk goed, want de droomprins komt echt voorbij en dat niet alleen, hij maakt aanstalten om te blijven 😉
Vandaag was het weer oppasdag. Ik stopte wat extra leesvoer in mijn tas. Ik had het met al het andere voer bij de Aldi gekocht. Het ging over dieren en kleren enzo. Het leek me wel leuk om samen met Jip eens tot ons te nemen. Met een lekker bakje koffie nestelde ik me samen met Jip op de grote grijze bank. We namen de boeken een keer of zes door met bijbehorende woorden en geluiden. Ik moet zeggen dat ik alle aandacht kreeg en dat Jip zelfs probeerde om de geit na te doen. Als ik mekkerde, begon Jip op een aparte manier te lachen, wat mij ook weer aan het lachen maakte.
serieus aan de studienog steeds heel serieus aan de studiehet aantal bladzijden wordt gechecktDe inhoud wordt beoordeeld op kleur en vormenaf en toe een zacht en welgemeend commentaar met handgebaren erbijdan valt hem op dat er steeds een knuffelkonijntje tussendoor verschijntEven kijken op de volgende bladzijde of het knuffelkonijntje ook daar staatJa, zie je wel, ik heb hem gevonden! Joh! Wat doe je daar toch bij al die kleding???
Ik constateer dat Jip al op zeer jonge leeftijd een echte onderzoeker en uitvinder is. Wow! Mijn hart zwelt van heuse trots om wat hij allemaal ontdekt en uitvindt! Kijk! Dat zit vast in de genen. Ik vraag aan Jip of hij ook trots op mij is, maar dan trekt hij een zuinig mondje. Hij weet dat nog niet zo goed. En bovendien heeft hij het veel te druk met het nieuw aangeboden leesmateriaal. Even terug naar het dierenboekje, want daar was het allemaal mee begonnen. Toch nog even kijken of daar ook iets aan te ontdekken valt.
Dat is lachen!Ik kom niet meer bij!Die katten weten altijd wel iets leuks te verzinnen.
Daarna kwamen we in het laatste stadium van het groot leesboekonderzoek. Het materiaal moest getest worden op bruikbaarheid tegen zon, regen, bliksem en sneeuw. Ook moest er gekeken worden of het Groot Kiekeboespel er mee gespeeld kon worden.
oké, groot genoeg als zonneschermhelpt ook tegen bliksemIk heb er geen woorden voor, geen sneeuw in mijn nek!Zo kan ik zelfs incognito gaan, of spion worden.Als niemand mij ziet, ben ik er niet.
Uren kun je doorgaan met lezen, onderzoeken, doorvorsen, ontdekken. Het is een zeer vermoeiende bezigheid. Nadat we aldus hadden gedaan, ging Jip tevreden zijn siësta houden en kon ik mij verdiepen in de Jezus! glossy die op een standaard al een tijd op me stond te wachten. Heerlijk! Eerst even in de zon op het balkon en daarna uitgestrekt op die grote grijze heerlijke ligbank. Uitrusten. Ik ben blij met af en toe zo’n oppasdag! En Jip denk ik ook wel.
neus, oog, oor, arm, been, buikJa, oma, zo is het allemaal echt!
Ik heb een bos bloemen gekregen. Een prachtige bos bloemen. Met een boodschap van dankbaarheid er aan. Ik geniet heel erg van bloemen. Ik verbaas me altijd over de diversiteit in kleuren en ben zo dankbaar dat ik die kleuren kan zien en ervan kan genieten. En dan de verscheidenheid aan bloemen! Zo intrigerend. Ik wil ze altijd fotograferen. Maar wat heb ik er aan steeds weer bloemen te fotograferen? In ieder geval geniet ik ervan om ze in beeld te brengen, zoals ze daar staan te stralen. De boodschap van liefde klinkt de hele dag vanaf mijn tafel.
bos kleuren
Maar terwijl ik dan bezig ben met fotograferen, besef ik dat minder nog steeds meer is. Minder scherpte en één aandachtspunt, het liefst één richting. Zo zegt een detail veel meer over de rijkdom op mijn tafel.
takje paarse bolletjesbloemtjes
Toch wil ik ook gebruik maken van de bonte kleurenpracht terwijl ik er gedeeltelijk goed in beeld breng.
het moeilijke fotografisch rood
Rood is een vreselijk moeilijke kleur voor de camera, maar het spat er wel uit, terwijl het diepe paars het rood omringt. Het lijkt haast een koraal of een ander onderwatergroeisel.
of het bijna zelf licht geeft
“Het kán allemaal,” moet de bloemist gedacht hebben: roze, paars, rood, oranje, geel. De distel naast de roos, de ranonkel naast het exotische.
mannelijk groen
En dan is er ook nog het robuuste naast al dat fleurige. Sierlijk als een danser op zijn eigen podium.
De tijd van de korte dagen is weer aangebroken. Dat betekent voor mijn bedrijf wat meer rust en stilte. Dus een tijd om te overdenken, wat ik het komende seizoen beter kan doen. Of wat ik meer kan ontwikkelen. Het is ook een tijd om te genieten van het licht zoals het in de winter buiten en binnen is. Ik houd op een andere manier van deze tijd. De zon staat laag en werpt lange schaduwen en een warmer licht door de straten. Terwijl het licht soms warm aan kan doen, zijn de laatste zomerse dagen van november echt achter de rug en kan het behoorlijk fris zijn buiten.
pure warmte op de tegels
Maar als ik van mijn werkplek opzij kijk zie ik de liefdesverklaring van mijn man op de tegels. Dat houdt me de hele dag warm. Toch trek ik er af en toe op uit voor mijn eigen plezier om dat ene gouden blad te fotograferen, of dat lege bankje in de zon. Het monument in het Wolderwijd, terwijl de zon ondergaat.
gouden vrede
Het geeft me een totaal gevoel van vrede om zonder enige druk voor mijn eigen plezier te fotograferen.
uitrusten
Deze zwaan lag uit te rusten op het strandje. Hij of zij verbeeldde mijn gevoel van nadenken, mijn veren weer goedleggen, totaal tot rust komen in het gouden licht van vrede en verwachting, eind van het jaar. Het zou natuurlijk leuk zijn als er nog klanten bellen voor een profielfoto of een shoot op de zandverstuiving. Natuurlijk. In de tussentijd is daar het bestellen van kerstkaarten met een eigen foto. Hoe verbeeld ik het geweldige nieuws dat er in de diepe duisternis die er heel veel in deze wereld is het Licht van God: Jezus, is gekomen om ons in Zijn licht te brengen en zoveel herstel, genezing, verzoening, vrede, vreugde en toekomst te brengen?
Terwijl we op vakantie zijn, merk ik bij mijzelf op dat ik de ‘gewone vakantieplaatjes’ echt helemaal een beetje gehad heb. Ik wil het anders doen, anders kunnen herinneren. Wat heb ik aan de zoveelste gondel in Venetië of het zoveelste prachtige oude gebouw. Ik wil veel meer de beleving vastleggen. Voor mij zit dat in kleine dingen. Deze vakantie draaide vooral om de liefde, vrijheid en grenzen.
wegdromen
En zo lag ik heerlijk in de zon onder de tarp naar de hemel te kijken. De wind bewoog een van de opgerolde touwtjes heen en weer. Het was vrij en toch was het gebonden. Ik genoot van het gevoel van de wind over mijn warme huid en de weg zeilende witte wolken. Ik ben vrij en toch is elk mens gebonden. We hebben een schepper, we hebben een ritme, we hebben onze behoeften. Wie of wat krijgt welke plek in mijn leven. Ik ben vrij om daarin keuzes te maken. Keuzes die ik probeer te maken uit liefde.
weinig om het lijf
Heerlijk om de hele dag weinig om het lijf te hebben. Zwemmen als je wilt, ontbijt wordt brunch of zo we willen zelfs lunch, we spelen en we lezen. Het is heerlijk en ontspannen. Wie doet de afwas? Het maakt niet zoveel uit wie en ook niet wanneer. Er zijn geen verplichtingen, behalve dat we die avond misschien die borden weer willen gebruiken.
minimalisme
Onze enige behoefte is gesymboliseerd door deze dop op de waterkan. Water hebben we veel nodig, want de temperaturen zijn hoog, dag en nacht. We moeten drinken, eigenlijk is dat zo’n beetje het enige dat we echt moeten. Ik merk bij mezelf ook dat tijdens het lezen van het boek “Impact” mijn dorst toeneemt, maar dan mijn geestelijke dorst. Wat een geweldig goed boek is dat! Mooi dat ik dat net voor de vakantie heb kunnen ontvangen voor mijn recensietaak bij Boekenmening.nl van ArkBoeken. Jason, mijn zoon werd benieuwd naar het boek en hij had het nog sneller uit dan ik. Die werking heeft dat boek: Je wilt het helemaal uitlezen, want wat een geweldig beeld geeft John Ortberg van wie Jezus is en wat de gevolgen zijn geweest van zijn leven op aarde.
de ‘huishagedis’
Om ons heen scharrelt er heel veel leven. Een kolonie mieren is bezig hun Koningin alles te geven wat zij nodig heeft en een paar salamanders grazen op hun gebied en werken de ene mier na de andere naar binnen. Ze worden bijna tam, zo gewend raken ze aan onze aanwezigheid. Jason stimuleert me om de macro op de body te zetten en er even de tijd voor te nemen. Tsja, dan raak ik helemaal enthousiast! Hoe schitterend zit het leven in elkaar. Hoe prachtig heeft God het geschapen.
liefdein het licht van het levenzo ontzettend blij met elkaarsamen
Jason en Jiska vieren de vakantie op hun prachtige en jonge manier. De liefde heeft vele kanten en we zoeken soms de grenzen op als we met zijn viertjes elke avond Kolonisten van Catan spelen. Het gaat er soms niet vriendelijk aan toe met de struikrover. Die struikrover is maar een zwart poppetje. Dat zwarte poppetje zit eigenlijk in ons hart. We willen hebben, hebben, hebben, bouwen en gelukkig zijn. Pffff… het is soms echt slikken en we zeggen ook wel eens harde dingen tegen elkaar. “Dat vind ik gemeen!”; “Jij wilt alleen maar winnen!”
Blauw
Terwijl ik met mijn geliefden door een stadje loop, zie ik soms iets bijzonders. Zoals dit: een stukje kunst uitgestald op straat en mijn man, die een shirt aan heeft in dezelfde tint. Dat triggert me. De kleuren en de spanning die direct opgeroepen wordt door de tegenstelling: abstract en realistisch. Het kunstwerk zou ik uitgelegd willen krijgen, maar mijn Italiaans is niet al te best. Toch als ik doordenk, dan bedenk ik dat ik ook nog steeds niet ben uitgestudeerd op het kunstwerk van God dat mijn man is. Ook al heeft hij een gewoon shirt aan, ik doe er mijn leven over om hem te leren kennen en te begrijpen. Ik voel direct liefde als ik naar hem kijk, ook al begrijp ik hem niet altijd. Zo heb ik dat ook met dat kunstwerkje: het roept liefde en bewondering in me op als ik het zie, maar ik weet niet waar het over gaat. Het hoeft ook even niet. Ik bewonder het alleen nog maar.
Mona
Ook al is het copiïstisch, ook deze straatkrijtkunstenaars vind ik bijzonder en het bewonderen waard. Ze waren in Florence aan het werk aan de meest mysterieuze glimlach van de wereld. Ja, als ik het Mona zou vragen, zou zij misschien ook toch niet echt weten hoe het met de liefde is, ook al doet haar naam anders vermoeden. Verwondering en bewondering voor wat mensen doen en wat mensen beweegt, dat is onderdeel van de liefde. Dat is onderdeel van de fotograaf in mij. Die fotograaf denkt al een half jaar na over hoe nu verder en waar de volgende stap van ontwikkeling moet liggen. Het heeft alles te maken met liefde voor mezelf en grenzen van mogelijkheden en onmogelijkheden.
karikaturist
Ik wil niet één van de velen zijn, zoals deze man in Florence. Er zaten er op dat plein en in die straat ongeveer een stuk of tien, die allemaal hetzelfde doen. Zo wil ik niet leven. Ik wil meer dat meisje in haar limoengele jurk zijn. Met een jarentwintighoed op en de tas van mijn keuze door de wereld flaneren. Als fotograaf daar zijn en dat doen, waar ik me helemaal bij thuisvoel en wat bij anderen een gevoel van verrassing en bewondering en liefde teweegbrengt. Hoe ga ik dat doen bij ‘de grote markt’ van Harderwijk en wijde omstreken. Ik denk er nog verder over na en ben deze vakantie niet toegekomen aan concrete bedrijfsplannen.
uniek werk
Tijdens een wandeling in Orvieto, stuitten Jaap en ik op de werken van een bijzondere schilder: Verdirosi. Hij gebruikt steeds dezelfde symbolen en figuren in zijn schilderijen. Hij is door zijn werk gaan dichten. Hij schrijft: Wat je ook doet, wees creatief, verzin een nieuwe manier, ga door het het ontdekken van dat wat nog niet ontdekt is, Wees een ontdekker, een idealist, iemand die innoveert, maak iets nieuws, omdat God de Schepper is en elke keer als jij iets nieuws schept, zul jij je dichter bij God voelen, elke keer dat jij iets maakt, schept God iets in jouw hart.
Deze schilder heeft nagedacht over kunst en tijd en betekenis. De liefde voor de boodschap die hij heeft, spat van zijn doeken af en er zit ook een geweldige humor in, naast een geweldige diepte over de eindigheid van ons bestaan hier op aarde. Zijn doeken raken mij. Eén van de elementen die hij in zijn schilderijen toont is een masker. Dat masker is levensecht. Het heeft me stilgezet over hoe ik in het leven sta. Wil ik dit doen? Dat God iets schept door mij heen, of wil ik gezien worden, zoals ik gezien wil worden, dus een soort masker. Hoe wil ik eigenlijk gezien worden? Door mijn geliefden? Door mijn klanten? Door God?
De dochter van Vendirosi stond in de winkel. We hebben wat beleefdheden uitgewisseld en ik heb haar gezegd dat ik hem bewonder. Dat was wat mijn vakantie onvergetelijk maakt, het vinden van dit soort juwelen te midden van zoveel mensen. Een man, die zoekt naar authenticiteit, die zoekt naar de Schepper zelf en naar de manier om zijn eigen zoektocht in beeld te brengen.
Wie is Jezus Christus in het licht van de tijd?
Door dit beeld werd het me duidelijk waarom ik “Impact” deze zomer heb gelezen. Mensen moeten weten wat de betekenis van Jezus is en het is de vraag of ze dat wel willen.
straatjegondel
Ach en dan blijven er natuurlijk die prachtige beelden van de wereld om me heen. Ik kan er niet zomaar aan voorbij lopen. Ook door dit soort beelden word ik geraakt. Wat betekent de liefde van de mensen, die 100 euro betalen aan een gondelier om een toeristisch tochtje te maken door een van de mooiste steden van de wereld? Wat betekent de liefde van de huisvrouw, die steeds opnieuw haar oude huis met groen versiert, omdat de liefde voor de natuur en de liefde voor de Schepper van de natuur niet uit te roeien is, ook niet in het hart van een stadsmens. Het is prachtig en mooi en ik ben dankbaar voor deze weken van contemplatie, spelen, oefenen in de liefde en aanschouwen van wat liefde bewerkt.
De bliksem sloeg in onze router, een bijnaweek geen internet. Het lijkt een ramp, maar wat een rust! Niets kunnen doen zorgt ervoor dat je andere dingen kunt doen. Het was natuurlijk wel jammer dat ik niet direct een impressie van koningsdag op mijn blog kon plaatsen, maar ach, wat is een week op een mensenleven? Toch kriebelt het dan halverwege die tijd wel. Wanneer zou die router bezorgd worden? Toch maar weer even bellen. Ja niet ik, want ik kom niet door de keuzemenu’s heen. Jason nam dat op zich en hij kweet zich uitstekend van die taak. Intussen stroomt de – gelukkig nog steeds bijgehouden papieren – agenda vol. Ik had gisteren een familieshoot en vanmiddag een evenement, zondag een paar portretten voor ons kerkblad en dinsdag weer een zoveeljarig bruiloft. Het is stilstaan en dan weer rennen in het fotobedrijfje. Maar ik ben blij, superblij!
freativeweblog 