Heel veel fotografen steigeren bij dit soort opmerkingen. “Ach, jij fotografeert zo leuk, dat doe je toch wel even?” Elke fotograaf zit anders in elkaar en maakt zijn eigen uitzonderingen bij wel of niet betaald werk. Degenen die ervan moeten leven, zullen te allen tijde professioneel te werk gaan en een passend antwoord geven, als: “Dat is goed, en ik stuur je dan morgenavond ook direct even de factuur, goed?” Zodra ik als professional uitzonderingen ging maken, moest ik daar goed over nadenken. Waarom laat ik sommige vrienden wel betalen en andere vrienden niet? Er zijn mooie vormen om mijn motieven in te gieten, zoals bij de Superopkikkerdagen. Dat is makkelijk, dan lever ik mijn tijd en talenten voor een paar dagen per jaar puur voor het goede doel. Minder makkelijk is het als iemand mij mijn diensten vraagt op een gelegenheid waar ik zelf bij uitgenodigd ben. Wil ik die ander een extra plezier doen, wil ik wel werken als ik eerst gevraagd ben om een feest mee te vieren, wat wil ik eigenlijk zelf?
Deze week was makkelijk om over te besluiten. Eerst kreeg ik de opdracht van een jarige om haar vriendinnen te shooten. Op haar eigen verjaardag geeft zij nog het liefst iets weg! De vreugde van haar vriendinnen is haar cadeau. Ik bewonder dat in haar. Volkomen onbaatzuchtig bouwt zij een prachtig tegoed op bij haar vriendinnen. Zij bouwt op een bijzonder mooie manier aan relaties. Dat is ook iets om te overwegen in je eigen blijvende relaties als fotograaf. In hoeverre wil je graag iets geven omdat het een onbetaalbaar tegoed toevoegt aan die relatie. En dan denk ik puur aan de mensen die werkelijk mijn hart kennen, met wie ik vaak optrek.
Toen vroeg één van die vriendinnen of ik wat wilde shooten op het verrrassingsfeestje dat zij voor de jarige hadden voorbereid. Dat is puur een vriendendienst en die wil ik graag leveren. Het vormde ook zo’n mooi vervolg op die vriendinnenshoot, hoewel het weer heel andere kwaliteiten van mij vraagt. Ik vind feesten over het algemeen niet erg boeiend en ik weet nooit zo goed wat ik ervan moet vastleggen. Foto’s van grote groepen mensen zijn niet boeiend om naar te kijken. Kleine details kunnen juist een deel van de herinnering worden. Dus ik ga dan een beetje aan de slag om eerst maar de emoties vast te leggen. En ja, de tranen van de verrassing heb ik in één foto echt goed kunnen vangen, de verbazing en de lol ook. Bovendien heeft het me weer één van die juweeltjes opgeleverd, die altijd wel meekomen als je mensen vastlegt, die feestvieren.
diepgaand overleg
Bij zo’n foto kun je van alles bedenken. Ik kan er zelf echt lang naar kijken en bedenken dat het de eerste bladzij van een boek zou kunnen zijn, een verhaal dat zich ontrolt. Je ziet die middelste kijken. Dat ene oog, waakzaam. “Horen anderen wat we zeggen?” Je aandacht wordt erdoor gevangen. In die blik zit bedachtzaamheid, snel nadenken binnen het overleg, beducht op de omgeving. Prachtig vind ik dat!
Vanmorgen een vriendinnenshoot. Het weer was te mooi om waar te zijn. De zon was bijzonder helder, de lucht totaal blauw. Ik maakte me enigszins zorgen, misschien was dit weer te veel licht om mooie opname te kunnen maken. Maar met veel plezier heb ik gewerkt. Die meiden, behalve de jarige, wisten tot vandaag niet dat ze een shoot kregen. Maar ze konden er de lol wel van inzien en hadden hun best gedaan om de schok te verwerken en zich mooi op te maken bij de jarige thuis.
Puur plezier
Zoals bij veel shoots krijg ik te horen dat “ze” zich niet thuis voelen voor de lens. Toch merk ik dan dat door de sfeer die intussen in de groep is gekomen: die van puur plezier, er een glimlach met sprankeltjes op de gezichten ligt. Alle gevoel over zichzelf raakt naar de achtergrond door het weer en de sfeer. En dan heb ik precies wat mijn logo ook zegt: “Een goed portret laat het hart zien.”
🙂 Niet mee te werken.
En die sfeer komt er dan steeds meer in, naarmate de portretsessie geweest is. Niet meer aan een modale glimlach te krijgen, gewoon het pure plezier, omdat meiden niet kunnen stoppen met de ene opmerking na de andere te plaatsen. Tsja, daar ga je dan als fotograaf. Wat had ik het beroemde “lunch hoog in de wolkenkrabber in aanbouw te New York” na willen doen, maar ja, dan had ik het toch anders aan moeten pakken, denk ik, misschien.
Het grappige is, dat ik het plezier achteraf nog een keer beleef, wanneer ik dit moment in ongeveer 15-voud aan mij voorbij zie trekken. Op werkelijk niet één plaatje van dit serietje doen ze allemaal normaal, er is er steeds één die iets anders verzint. Dat maakt me dan weer vreselijk aan het lachen.
Een vormgever van een lifestyle blad belde me op om te vragen of ik nog wat foto’s had over verschillende onderwerpen, waaronder de ruitersport. Ik besloot er dan maar vanmiddag wat te gaan maken en belde het Ruitersportcentrum Harderwijk op. Gelukkig mocht ik komen om te fotograferen. Ik werd heel hartelijk ontvangen. Twee prachtige jonge vrouwen wilden wel rijden, terwijl ik aan het shooten ging.
hard gewerkt voor de shoot
Ik moest eerst kijken hoeveel licht ik had. Gelukkig was er sluierbewolking, zodat de schaduwen niet al te donker werden. Het was met recht ideaal weer voor dit klusje, het werd zelfs warm op een gegeven moment. Het is niet makkelijk om bewegende objecten goed in beeld te brengen. Soms is het ook heel leuk om juist beweging in het beeld te krijgen en niet een geheel bevroren beeld. Ik heb achteraf spijt dat ik mijn camera niet op het statief heb gezet, hoewel het juist ook weer mooie effecten oplevert als je los uit de hand fotografeert. Het voelt altijd lekkerder om, terwijl dat het object op mij afkomt, zelf en snel de compositie te bepalen, daarbij lever ik dan soms aan scherpte in. Ik moet daarin echt leren hoe ik mijn statief het best kan gebruiken. Gelukkig heb ik ook een éénpootstatief, dat geeft me alweer meer het gevoel dat ik niet aan de camera vastzit, maar dat de camera een verlengstuk is van mijn hoofd en handen.
opperste concentratiemooie samenwerking
Ik ben erg blij, dat ik op deze manege een shoot mocht doen, zodat ik mijn opdrachtgever iets kan aanleveren, waar hij echt iets aan heeft. Na de shoot was er tijd voor ontspanning, zelfs het paard glimlachte naar mij. Ik geloof dat hij een zij was en het wel kon waarderen, dat ik voor een uurtje al zijn gangen naging. Ruitercentrum Harderwijk, bedankt!
Terwijl we op vakantie zijn, merk ik bij mijzelf op dat ik de ‘gewone vakantieplaatjes’ echt helemaal een beetje gehad heb. Ik wil het anders doen, anders kunnen herinneren. Wat heb ik aan de zoveelste gondel in Venetië of het zoveelste prachtige oude gebouw. Ik wil veel meer de beleving vastleggen. Voor mij zit dat in kleine dingen. Deze vakantie draaide vooral om de liefde, vrijheid en grenzen.
wegdromen
En zo lag ik heerlijk in de zon onder de tarp naar de hemel te kijken. De wind bewoog een van de opgerolde touwtjes heen en weer. Het was vrij en toch was het gebonden. Ik genoot van het gevoel van de wind over mijn warme huid en de weg zeilende witte wolken. Ik ben vrij en toch is elk mens gebonden. We hebben een schepper, we hebben een ritme, we hebben onze behoeften. Wie of wat krijgt welke plek in mijn leven. Ik ben vrij om daarin keuzes te maken. Keuzes die ik probeer te maken uit liefde.
weinig om het lijf
Heerlijk om de hele dag weinig om het lijf te hebben. Zwemmen als je wilt, ontbijt wordt brunch of zo we willen zelfs lunch, we spelen en we lezen. Het is heerlijk en ontspannen. Wie doet de afwas? Het maakt niet zoveel uit wie en ook niet wanneer. Er zijn geen verplichtingen, behalve dat we die avond misschien die borden weer willen gebruiken.
minimalisme
Onze enige behoefte is gesymboliseerd door deze dop op de waterkan. Water hebben we veel nodig, want de temperaturen zijn hoog, dag en nacht. We moeten drinken, eigenlijk is dat zo’n beetje het enige dat we echt moeten. Ik merk bij mezelf ook dat tijdens het lezen van het boek “Impact” mijn dorst toeneemt, maar dan mijn geestelijke dorst. Wat een geweldig goed boek is dat! Mooi dat ik dat net voor de vakantie heb kunnen ontvangen voor mijn recensietaak bij Boekenmening.nl van ArkBoeken. Jason, mijn zoon werd benieuwd naar het boek en hij had het nog sneller uit dan ik. Die werking heeft dat boek: Je wilt het helemaal uitlezen, want wat een geweldig beeld geeft John Ortberg van wie Jezus is en wat de gevolgen zijn geweest van zijn leven op aarde.
de ‘huishagedis’
Om ons heen scharrelt er heel veel leven. Een kolonie mieren is bezig hun Koningin alles te geven wat zij nodig heeft en een paar salamanders grazen op hun gebied en werken de ene mier na de andere naar binnen. Ze worden bijna tam, zo gewend raken ze aan onze aanwezigheid. Jason stimuleert me om de macro op de body te zetten en er even de tijd voor te nemen. Tsja, dan raak ik helemaal enthousiast! Hoe schitterend zit het leven in elkaar. Hoe prachtig heeft God het geschapen.
liefdein het licht van het levenzo ontzettend blij met elkaarsamen
Jason en Jiska vieren de vakantie op hun prachtige en jonge manier. De liefde heeft vele kanten en we zoeken soms de grenzen op als we met zijn viertjes elke avond Kolonisten van Catan spelen. Het gaat er soms niet vriendelijk aan toe met de struikrover. Die struikrover is maar een zwart poppetje. Dat zwarte poppetje zit eigenlijk in ons hart. We willen hebben, hebben, hebben, bouwen en gelukkig zijn. Pffff… het is soms echt slikken en we zeggen ook wel eens harde dingen tegen elkaar. “Dat vind ik gemeen!”; “Jij wilt alleen maar winnen!”
Blauw
Terwijl ik met mijn geliefden door een stadje loop, zie ik soms iets bijzonders. Zoals dit: een stukje kunst uitgestald op straat en mijn man, die een shirt aan heeft in dezelfde tint. Dat triggert me. De kleuren en de spanning die direct opgeroepen wordt door de tegenstelling: abstract en realistisch. Het kunstwerk zou ik uitgelegd willen krijgen, maar mijn Italiaans is niet al te best. Toch als ik doordenk, dan bedenk ik dat ik ook nog steeds niet ben uitgestudeerd op het kunstwerk van God dat mijn man is. Ook al heeft hij een gewoon shirt aan, ik doe er mijn leven over om hem te leren kennen en te begrijpen. Ik voel direct liefde als ik naar hem kijk, ook al begrijp ik hem niet altijd. Zo heb ik dat ook met dat kunstwerkje: het roept liefde en bewondering in me op als ik het zie, maar ik weet niet waar het over gaat. Het hoeft ook even niet. Ik bewonder het alleen nog maar.
Mona
Ook al is het copiïstisch, ook deze straatkrijtkunstenaars vind ik bijzonder en het bewonderen waard. Ze waren in Florence aan het werk aan de meest mysterieuze glimlach van de wereld. Ja, als ik het Mona zou vragen, zou zij misschien ook toch niet echt weten hoe het met de liefde is, ook al doet haar naam anders vermoeden. Verwondering en bewondering voor wat mensen doen en wat mensen beweegt, dat is onderdeel van de liefde. Dat is onderdeel van de fotograaf in mij. Die fotograaf denkt al een half jaar na over hoe nu verder en waar de volgende stap van ontwikkeling moet liggen. Het heeft alles te maken met liefde voor mezelf en grenzen van mogelijkheden en onmogelijkheden.
karikaturist
Ik wil niet één van de velen zijn, zoals deze man in Florence. Er zaten er op dat plein en in die straat ongeveer een stuk of tien, die allemaal hetzelfde doen. Zo wil ik niet leven. Ik wil meer dat meisje in haar limoengele jurk zijn. Met een jarentwintighoed op en de tas van mijn keuze door de wereld flaneren. Als fotograaf daar zijn en dat doen, waar ik me helemaal bij thuisvoel en wat bij anderen een gevoel van verrassing en bewondering en liefde teweegbrengt. Hoe ga ik dat doen bij ‘de grote markt’ van Harderwijk en wijde omstreken. Ik denk er nog verder over na en ben deze vakantie niet toegekomen aan concrete bedrijfsplannen.
uniek werk
Tijdens een wandeling in Orvieto, stuitten Jaap en ik op de werken van een bijzondere schilder: Verdirosi. Hij gebruikt steeds dezelfde symbolen en figuren in zijn schilderijen. Hij is door zijn werk gaan dichten. Hij schrijft: Wat je ook doet, wees creatief, verzin een nieuwe manier, ga door het het ontdekken van dat wat nog niet ontdekt is, Wees een ontdekker, een idealist, iemand die innoveert, maak iets nieuws, omdat God de Schepper is en elke keer als jij iets nieuws schept, zul jij je dichter bij God voelen, elke keer dat jij iets maakt, schept God iets in jouw hart.
Deze schilder heeft nagedacht over kunst en tijd en betekenis. De liefde voor de boodschap die hij heeft, spat van zijn doeken af en er zit ook een geweldige humor in, naast een geweldige diepte over de eindigheid van ons bestaan hier op aarde. Zijn doeken raken mij. Eén van de elementen die hij in zijn schilderijen toont is een masker. Dat masker is levensecht. Het heeft me stilgezet over hoe ik in het leven sta. Wil ik dit doen? Dat God iets schept door mij heen, of wil ik gezien worden, zoals ik gezien wil worden, dus een soort masker. Hoe wil ik eigenlijk gezien worden? Door mijn geliefden? Door mijn klanten? Door God?
De dochter van Vendirosi stond in de winkel. We hebben wat beleefdheden uitgewisseld en ik heb haar gezegd dat ik hem bewonder. Dat was wat mijn vakantie onvergetelijk maakt, het vinden van dit soort juwelen te midden van zoveel mensen. Een man, die zoekt naar authenticiteit, die zoekt naar de Schepper zelf en naar de manier om zijn eigen zoektocht in beeld te brengen.
Wie is Jezus Christus in het licht van de tijd?
Door dit beeld werd het me duidelijk waarom ik “Impact” deze zomer heb gelezen. Mensen moeten weten wat de betekenis van Jezus is en het is de vraag of ze dat wel willen.
straatjegondel
Ach en dan blijven er natuurlijk die prachtige beelden van de wereld om me heen. Ik kan er niet zomaar aan voorbij lopen. Ook door dit soort beelden word ik geraakt. Wat betekent de liefde van de mensen, die 100 euro betalen aan een gondelier om een toeristisch tochtje te maken door een van de mooiste steden van de wereld? Wat betekent de liefde van de huisvrouw, die steeds opnieuw haar oude huis met groen versiert, omdat de liefde voor de natuur en de liefde voor de Schepper van de natuur niet uit te roeien is, ook niet in het hart van een stadsmens. Het is prachtig en mooi en ik ben dankbaar voor deze weken van contemplatie, spelen, oefenen in de liefde en aanschouwen van wat liefde bewerkt.
freativeweblog 