Wat een prachtig weer, dit weekeinde. Ik pak mijn fiets, mijn fotospullen en een fles water en hoppa! Het bos in. Er is zoveel keus in het fotograferen van de herfst! Kies ik voor een donkere achtergrond of voor een lichte.
het contrast van zon en boshoe goud is de herfst
Het gevoel van euforie dat ik al had vandaag – het is het eerste weekend dat nu echt alle kinderen de deur uit zijn! – wordt door het heldere licht van de zon en de prachtig verkleurende bladeren, nog versterkt.
Werkelijk iedereen geniet: fietsers, wandelaars, paardrijders. Het is helemaal druk in het bos.
mens en dier ademt de schepping diep in
En dan is er het prachtige detail: een vliegje dat landt op een paddestoel.
Terwijl we op vakantie zijn, merk ik bij mijzelf op dat ik de ‘gewone vakantieplaatjes’ echt helemaal een beetje gehad heb. Ik wil het anders doen, anders kunnen herinneren. Wat heb ik aan de zoveelste gondel in Venetië of het zoveelste prachtige oude gebouw. Ik wil veel meer de beleving vastleggen. Voor mij zit dat in kleine dingen. Deze vakantie draaide vooral om de liefde, vrijheid en grenzen.
wegdromen
En zo lag ik heerlijk in de zon onder de tarp naar de hemel te kijken. De wind bewoog een van de opgerolde touwtjes heen en weer. Het was vrij en toch was het gebonden. Ik genoot van het gevoel van de wind over mijn warme huid en de weg zeilende witte wolken. Ik ben vrij en toch is elk mens gebonden. We hebben een schepper, we hebben een ritme, we hebben onze behoeften. Wie of wat krijgt welke plek in mijn leven. Ik ben vrij om daarin keuzes te maken. Keuzes die ik probeer te maken uit liefde.
weinig om het lijf
Heerlijk om de hele dag weinig om het lijf te hebben. Zwemmen als je wilt, ontbijt wordt brunch of zo we willen zelfs lunch, we spelen en we lezen. Het is heerlijk en ontspannen. Wie doet de afwas? Het maakt niet zoveel uit wie en ook niet wanneer. Er zijn geen verplichtingen, behalve dat we die avond misschien die borden weer willen gebruiken.
minimalisme
Onze enige behoefte is gesymboliseerd door deze dop op de waterkan. Water hebben we veel nodig, want de temperaturen zijn hoog, dag en nacht. We moeten drinken, eigenlijk is dat zo’n beetje het enige dat we echt moeten. Ik merk bij mezelf ook dat tijdens het lezen van het boek “Impact” mijn dorst toeneemt, maar dan mijn geestelijke dorst. Wat een geweldig goed boek is dat! Mooi dat ik dat net voor de vakantie heb kunnen ontvangen voor mijn recensietaak bij Boekenmening.nl van ArkBoeken. Jason, mijn zoon werd benieuwd naar het boek en hij had het nog sneller uit dan ik. Die werking heeft dat boek: Je wilt het helemaal uitlezen, want wat een geweldig beeld geeft John Ortberg van wie Jezus is en wat de gevolgen zijn geweest van zijn leven op aarde.
de ‘huishagedis’
Om ons heen scharrelt er heel veel leven. Een kolonie mieren is bezig hun Koningin alles te geven wat zij nodig heeft en een paar salamanders grazen op hun gebied en werken de ene mier na de andere naar binnen. Ze worden bijna tam, zo gewend raken ze aan onze aanwezigheid. Jason stimuleert me om de macro op de body te zetten en er even de tijd voor te nemen. Tsja, dan raak ik helemaal enthousiast! Hoe schitterend zit het leven in elkaar. Hoe prachtig heeft God het geschapen.
liefdein het licht van het levenzo ontzettend blij met elkaarsamen
Jason en Jiska vieren de vakantie op hun prachtige en jonge manier. De liefde heeft vele kanten en we zoeken soms de grenzen op als we met zijn viertjes elke avond Kolonisten van Catan spelen. Het gaat er soms niet vriendelijk aan toe met de struikrover. Die struikrover is maar een zwart poppetje. Dat zwarte poppetje zit eigenlijk in ons hart. We willen hebben, hebben, hebben, bouwen en gelukkig zijn. Pffff… het is soms echt slikken en we zeggen ook wel eens harde dingen tegen elkaar. “Dat vind ik gemeen!”; “Jij wilt alleen maar winnen!”
Blauw
Terwijl ik met mijn geliefden door een stadje loop, zie ik soms iets bijzonders. Zoals dit: een stukje kunst uitgestald op straat en mijn man, die een shirt aan heeft in dezelfde tint. Dat triggert me. De kleuren en de spanning die direct opgeroepen wordt door de tegenstelling: abstract en realistisch. Het kunstwerk zou ik uitgelegd willen krijgen, maar mijn Italiaans is niet al te best. Toch als ik doordenk, dan bedenk ik dat ik ook nog steeds niet ben uitgestudeerd op het kunstwerk van God dat mijn man is. Ook al heeft hij een gewoon shirt aan, ik doe er mijn leven over om hem te leren kennen en te begrijpen. Ik voel direct liefde als ik naar hem kijk, ook al begrijp ik hem niet altijd. Zo heb ik dat ook met dat kunstwerkje: het roept liefde en bewondering in me op als ik het zie, maar ik weet niet waar het over gaat. Het hoeft ook even niet. Ik bewonder het alleen nog maar.
Mona
Ook al is het copiïstisch, ook deze straatkrijtkunstenaars vind ik bijzonder en het bewonderen waard. Ze waren in Florence aan het werk aan de meest mysterieuze glimlach van de wereld. Ja, als ik het Mona zou vragen, zou zij misschien ook toch niet echt weten hoe het met de liefde is, ook al doet haar naam anders vermoeden. Verwondering en bewondering voor wat mensen doen en wat mensen beweegt, dat is onderdeel van de liefde. Dat is onderdeel van de fotograaf in mij. Die fotograaf denkt al een half jaar na over hoe nu verder en waar de volgende stap van ontwikkeling moet liggen. Het heeft alles te maken met liefde voor mezelf en grenzen van mogelijkheden en onmogelijkheden.
karikaturist
Ik wil niet één van de velen zijn, zoals deze man in Florence. Er zaten er op dat plein en in die straat ongeveer een stuk of tien, die allemaal hetzelfde doen. Zo wil ik niet leven. Ik wil meer dat meisje in haar limoengele jurk zijn. Met een jarentwintighoed op en de tas van mijn keuze door de wereld flaneren. Als fotograaf daar zijn en dat doen, waar ik me helemaal bij thuisvoel en wat bij anderen een gevoel van verrassing en bewondering en liefde teweegbrengt. Hoe ga ik dat doen bij ‘de grote markt’ van Harderwijk en wijde omstreken. Ik denk er nog verder over na en ben deze vakantie niet toegekomen aan concrete bedrijfsplannen.
uniek werk
Tijdens een wandeling in Orvieto, stuitten Jaap en ik op de werken van een bijzondere schilder: Verdirosi. Hij gebruikt steeds dezelfde symbolen en figuren in zijn schilderijen. Hij is door zijn werk gaan dichten. Hij schrijft: Wat je ook doet, wees creatief, verzin een nieuwe manier, ga door het het ontdekken van dat wat nog niet ontdekt is, Wees een ontdekker, een idealist, iemand die innoveert, maak iets nieuws, omdat God de Schepper is en elke keer als jij iets nieuws schept, zul jij je dichter bij God voelen, elke keer dat jij iets maakt, schept God iets in jouw hart.
Deze schilder heeft nagedacht over kunst en tijd en betekenis. De liefde voor de boodschap die hij heeft, spat van zijn doeken af en er zit ook een geweldige humor in, naast een geweldige diepte over de eindigheid van ons bestaan hier op aarde. Zijn doeken raken mij. Eén van de elementen die hij in zijn schilderijen toont is een masker. Dat masker is levensecht. Het heeft me stilgezet over hoe ik in het leven sta. Wil ik dit doen? Dat God iets schept door mij heen, of wil ik gezien worden, zoals ik gezien wil worden, dus een soort masker. Hoe wil ik eigenlijk gezien worden? Door mijn geliefden? Door mijn klanten? Door God?
De dochter van Vendirosi stond in de winkel. We hebben wat beleefdheden uitgewisseld en ik heb haar gezegd dat ik hem bewonder. Dat was wat mijn vakantie onvergetelijk maakt, het vinden van dit soort juwelen te midden van zoveel mensen. Een man, die zoekt naar authenticiteit, die zoekt naar de Schepper zelf en naar de manier om zijn eigen zoektocht in beeld te brengen.
Wie is Jezus Christus in het licht van de tijd?
Door dit beeld werd het me duidelijk waarom ik “Impact” deze zomer heb gelezen. Mensen moeten weten wat de betekenis van Jezus is en het is de vraag of ze dat wel willen.
straatjegondel
Ach en dan blijven er natuurlijk die prachtige beelden van de wereld om me heen. Ik kan er niet zomaar aan voorbij lopen. Ook door dit soort beelden word ik geraakt. Wat betekent de liefde van de mensen, die 100 euro betalen aan een gondelier om een toeristisch tochtje te maken door een van de mooiste steden van de wereld? Wat betekent de liefde van de huisvrouw, die steeds opnieuw haar oude huis met groen versiert, omdat de liefde voor de natuur en de liefde voor de Schepper van de natuur niet uit te roeien is, ook niet in het hart van een stadsmens. Het is prachtig en mooi en ik ben dankbaar voor deze weken van contemplatie, spelen, oefenen in de liefde en aanschouwen van wat liefde bewerkt.
Vanavond een shootje gedaan met de Bladbloazers. Zij speelden met lucht en ik met licht. Op het strandje en langs de haven. Ontzettend gezellig en druk. De mensen genoten er duidelijk van. Heerlijk! Bedankt lieve Bladbloazers, jullie zijn een fotogeniek stel.
Het is natuurlijk niks om als fotograaf een heerlijke kanotocht te gaan maken en je camera niet mee te willen nemen. Ik ben wel blij hoor, want ik ging bijna 2 keer uit mijn balans. Dat was niks geweest als de kano omgekieperd was met mijn dure apparatuur aan boord. Ik moet er niet aan denken. Nu, dan stel ik me tevreden met mijn smartphone – alhoewel het prut is – en de grappige bewerkingen in google+. Haha, ik vind het zo grappig, dat er een knopje “drama” zit op de bewerkingen! Natuurlijk doe ik iets wat iedereen al doet, maar ik geniet ervan.
Dicht bij de Sint JorisAmersfoortse bruggetjesWeerspiegeling
Nederlandse steden doen niet onder voor Venetië en iedereen die ons ziet varen, kijkt genietend, jaloers, lachend, zwaaiend. Ze roepen dingen als: “Heerlijk, hè?” en “Daar is het nou echt weer voor!” Met dank aan Annette, die iedere keer weer een mooie kanoroute uitzoekt.
Ik kan me niet herinneren dat er een foto is gemaakt, waar mijn gezin van herkomst allemaal tegelijk op staan. Nu kom ik een foto tegen, waar we echt allemaal op staan. Wie zou die genomen hebben? Mijn oudere broers en zussen zullen het wel weten. Ik zie verderop de boomstam liggen die op meer foto’s voorkomt, dus die dag is er een rolletje volgeschoten. Het is bijzonder dat mijn broer Tim meeging naar het strand, ik geloof dat hij al vanaf zijn twaalfde of dertiende elke zomervakantie op zee was. En mijn moeder heeft nog twee vlechten over haar hoofd gespeld. Ik weet niet wanneer ze daarmee ophield, maar ik herinner me dat ze dat deed. Twee vlechten maken, ieder aan een kant – en die waren behoorlijk lang – en dan legde ze ze naar de andere kant en spelde ze ze vast waar ze ophielden.
Met z’n allen
Van links naar rechts: mijn moeder, Trijnie Post, mijn zus Jeannette, ik op schoot bij mijn Vader Tiemen Post, mijn zus Lambertha, mijn broers Tim, Maarten en Bart. Mijn vader nam in de zomer vier weken vrij en dan gingen we elke dag naar het strand. Kennelijk was deze dag nog niet zo warm, alleen mijn zus Lambertha is optimistisch met haar badpak aan, het stralende middelpunt. Mijn vader zocht altijd wat luwte en hier zijn we neergestreken achter een houten stellage, kennelijk door meer mensen gebouwd en gebruikt. Ik herinner me nog de stapels boterhammen die ‘s morgens vroeg werden gesmeerd en in blikken en zakken gingen.
Vandaag hadden we een dag vrij genomen om een familielid te kunnen bezoeken. Het was lang geleden dat we op het strand waren, dus eerst met dat mooie weer naar het strand. Ik verheugde me er op, langs de zee te lopen. Het was ook een tijd geleden dat ik puur voor mijn plezier een mooie serie foto’s heb gemaakt. Dat ik me helemaal verloor in het vangen van de sfeer. Spelen met sluitertijden en diafragma. Spelen met compositie en perspectief. Eenmaal weer thuis kreeg ik bij het zien van de beelden een nostalgisch gevoel van heimwee en vandaar dit beeld van netten spoelen in sepia. Of hieronder wat gedramatiseerd met helderheid.
De contrastwerking van het felle zonlicht op strand en water heeft me altijd geïntrigeerd. Het maakt zo’n verschil of je tegen het zonlicht of met zonlicht mee fotografeert op het strand.
schelpen zoekende branding testen
Het was heerlijk weer en ik vond het geweldig om helemaal uit te waaien. Ik denk de laatste tijd na over mijn bedrijf. Dit is eigenlijk het belangrijkste: ik wil dat degenen die voor mijn lens zijn, net zo veel plezier hebben als ik op het moment van fotograferen en ik wil dat het resultaat een genietmoment oplevert elke keer als de foto’s gezien worden.
Tijdens het verwerken van de foto’s in een boek, viel deze foto mij sterk op. Ik vroeg me af, waarom ik deze foto zo sprekend vind. Het is schemer, de huizen langs de smalle straat zorgen voor het gevoel dat er luiken aan het ‘stadsvenster’ zitten. Vervolgens kijk je door dat venster ver het water over, waar enorme schepen voor anker liggen. Wachtend op een loods? Het beeld roept vragen op. En dan die vogel, die precies op het snijpunt van de horizon en in het midden van het beeld tussen de huizen een heenkomen zoekt. De vogel is het enige dat leeft en beweegt in dit stille avondbeeld van de Bosporus. Wat ik ook heel sprekend in het beeld vind, maar waar je aandacht pas later naar toegaat is de vanzelfsprekende zooi op het balkon met die satellietschotel, een koelkast en witte emmers, een plank. Een typerend beeld voor Istanbul, snijpunt tussen werelden, religies en beschavingen. Misschien moet je er soms even wat moeite voor doen (een lange wandeling, of een flinke klim), maar dan kun je op vakantie toch heel aardige foto’s maken.
freativeweblog 