Een goed portret

Zaterdag 20 juni. Heerlijk warm. Naar de zandverstuiving om Petra en Marco voor het eerst te ontmoeten. Petra heeft een fotoshoot voor haar verjaardag gekregen. “O, dan neem ik de motor mee,” schreef ze in de whattsapp. Ik had geen idee, maar wat een leuke motor! En die van haar partner Marco was ook super stoer om te zien. Dat levert leuke platen op, natuurlijk.

Petra en Marco op hun motor.

We waren alle drie helemaal in de mood om hiervan iets heel moois te maken. Ik kan eenvoudigweg niet stoppen met fotograferen als er een flow van blijdschap en spelen ontstaat. Dat gebeurt heel snel buiten in de natuur. De warmte en het licht. Het werkt allemaal mee.

Genieten van elkaar.

Als je een tijdje aan het schieten bent, raken de modellen aan het klikken gewend en gaan ze weer hun eigen gang. Ik hoef alleen maar af en toe te vragen om even in de lens te kijken. Maar ook niet in de lens kijken levert prachtige beelden op.

Zonnig profiel.

Café de Liefde

Gisteren een mooie shoot gedaan bij Kerk in de Kroeg op Markt 7 in Harderwijk. Bier en Bijbel. Het was een prima mix, omdat het ook een prachtig zonnige zondagmiddag was vol met lentesfeer.

Er werd geluisterd naar Durk Muurling die het over “goeie genade” had.

en het was ook gezellig met vrienden en familie.

Top er ook te kunnen zijn.

Slepen en sjouwen

Afgelopen weekend waren we met Jip naar het bos. Er is een speelplek met een waterpomp en veel stukken boomstam en takken. Genoeg om een bouwuitdaging niet uit de weg te gaan. En gelukkig was het ook heerlijk weer.

pompen

Met het pompen groeide het idee om een rivier te ‘bouwen’. Jaap hielp mee om hier en daar de geulen wat dieper te maken met een stuk boom.

graven en bouwen tegelijk

Jip was druk met een brug, die steeds weer andere vormen aannam, met het ordenen van de stukken boom en het argwanend in oog houden van de kinderen van een partijtje die rondzwermden.

tweeling in aantocht

Uiteindelijk was er genoeg water rond het eiland gepompt. De kinderen van het partijtje durfden met hun laarzen door ‘de rivier’ te lopen. Kijk, dat had Jip tot dat moment nog niet gedaan. Na al dat harde werken had hij ook wel zin in zo’n experiment. Gelukkig was het riviertje niet dieper dan tot zijn enkels en het water zakte al snel door het zand weg.

geniet niet met mate

Ik ben zo trots op hem. Hij geniet en kletst en speelt en slaapt als een blok. Ik vind het heerlijk om een paar dagen met hem op te trekken en te zien hoeveel wijzer hij nu alweer is geworden.

Liefde die niet weg gaat

Terwijl ik stond te praten zag ik hoe de zon als een rode gasbol bezig was onder te gaan. “Momentje hoor”, zei ik tegen mijn cliënt en veranderde de instellingen van mijn camera om vervolgens wat dichter naar het raam te lopen en mijn zoomlens op de zon te richten. Het was een onwerkelijk gezicht, die rode bal in de donker wordende lucht. Eigenlijk had ik hem nog nooit zo gezien. Toen ik in een gewoontegebaar naar het display op mijn camera keek, leek het net of de zon door een van de bomen werd gedragen, zoals een piek op de kerstboom. Het stoorde me en het intrigeerde me tegelijkertijd. Ik keerde met moeite naar mijn cliënt terug en probeerde me op haar laatste zin te concentreren, waarna het gesprek verder ging. Ze kwam naar de studio om een foto van haar en haar kinderen te laten maken, die in een paar minuten zouden arriveren. Haar man moest een zware tocht van chemo-behandelingen door en ze wilde hem een recente foto meegeven, zodat hij hen altijd zou kunnen zien. Zeker nadat hij er hardop over was begonnen om een foto van hun mee te nemen naar het ziekenhuis. Vanaf het moment dat zoon en dochterlief binnenkwamen ging ik lekker met ze aan de slag. Het gebruikelijke ritueel. De gespannenheid bij de aanvang verdween al vrij snel door wat loze opmerkingen over belichting en compositie. Zo doe ik het vaak. Wat je doet, is de aandacht van zichzelf verplaatsen naar iets anders, waardoor de cliënten het gevoel hebben dat het helemaal niet over hen gaat, maar over hoe ik bezig ben van elke klant weer nieuwe dingen te leren. En er zit een kern van waarheid in. Hoewel ik zo langzamerhand wel weet op hoeveel licht ik moet instellen, kan ik nog van elke situatie leren. Maar dat gaat dan weer over fototechnische zaken.

Ik was zo dom geweest om een dubbele afspraak te maken en had eerder op de dag moeite moeten doen om of aan de ene kant of aan de andere kant wat verschuivingen te laten plaatsvinden. Toen ik mijn cliënte als eerste belde, bleek er weinig verschuiving mogelijk. Er was even een moment van: “Nou laat het dan maar zitten,” maar dat was helemaal mijn bedoeling niet. Het gaf me een beetje spanning. Vervolgens belde ik naar de andere kant en die waren bereid wat op te schuiven. Er zit meestal veel ruimte bij mensen, maar niet altijd. Dat hangt van prioriteiten af. Ik vond deze fotoshoot veel belangrijker dan mijn andere afspraak. Deze man moest en zou een mooie recente foto van zijn gezin moeten krijgen, dat andere kon wachten. Toen ik de situatie en de prioriteit wat toelichtte was er bij de andere partij alle begrip. Het leerde me op dat moment dat denken in mogelijkheden altijd ruimte geeft. Er waren nog meer factoren. Een van de belangrijkste drijfveren om portretten te maken is voor mij: een ander blij maken. Hoewel de mensen meestal het tegendeel beweren over zichzelf en foto’s, zijn ze over het algemeen blij met een goed portret van zichzelf. Het is scherp, het is echt jij, het verwelkomt, het presenteert en het doet niet anders voor. Of het nu is voor een eerste kennismaking op internet of het voeden van de blijvende band in het ziekenhuis. Een goed portret laat je hart zien en gelukkig zijn de meeste mensen uit op het goede, mooie en liefdevolle.

Het was donker toen we de studio verlieten. Ik moest aan het moment van de zonsondergang denken. Soms zie je degenen die de zon voor je zijn een tijdje niet omdat je bijvoorbeeld in het ziekenhuis ligt en een chemo moet ondergaan. Toch, zo zeker als de zon weer opkomt, zo zeker blijft die liefde. Je hoeft maar naar de foto te kijken van je geliefden en terug te denken over de smoesjes die ze verzonnen om hem te kunnen laten maken zonder dat je het in de gaten had.

Progressie in Het gezicht van Harderwijk

Actief betrokken bij de Sport

Een spannende fase in het project is aangebroken: ik heb het Sportcomplex Zwembad De Sypel bereid gevonden om 4 bladzijden (2 beelden) in mijn project voor zijn rekening te nemen. Dat pakte heel mooi uit in een eerste duoportret van de fractieleider van de VVD Christianne van der Wal en sportaccommodatie onderhoudsbeheerder Ömer Uguz. Het tweede beeld zal een zwemlerares met een vrouw die zwemles krijgt inhouden. En zo is het Zwembad dat ook fysiek een deel van het gezicht van Harderwijk uitmaakt prachtig vertegenwoordigd.

Het gezicht van Harderwijk

http://hetgezichtvanharderwijk.nl/ is van start gegaan! Ik ben heel blij in dit steeds maar groeiende project bezig te zijn met de elementen die mensen bij elkaar brengt. We hebben meer gemeen dan dat we verschillen hebben. Harderwijk bestaat uit 100 nationaliteiten en als je wilt, heb je dat niet zo in de gaten en blijf je gewoon in de groep waar je altijd in geweest bent. Maar tijdens de sport, het werk en andere leefsferen krijg je wel te maken met mensen uit andere culturen. Ik zou zeggen: Ga samen op de foto en laat zien wat jullie bindt. Jouw verhaal is het verhaal van de stad, Harderwijk. Samen vormen wij deze prachtige kleurrijke, talentvolle stad. 
Bezoek de site en geef je op. Hierboven zie je Ricardo, docent bij de Techniek Academie, met zijn ex-leerling, geslaagd en nu werkzaam bij Techniek Totaal Nunspeet. Een succesverhaal? Zeker, maar door alle processen van hard werken en elkaar helpen en begrijpen heen.

 

Het gezicht van Harderwijk

Waarom moeilijk doen als het samen kan – Loesje

De tandartsassistenten.

Het gezicht van Harderwijk begint steeds meer vorm te krijgen. De ontwerper is hard aan het werk met de dummy van het boek (een voorbeeldexemplaar), de website, een banner en het fotoboek. De websitebouwer is van start gegaan. Intussen ben ik bezig steeds meer contact te maken met allerlei mensen die in Harderwijk wonen. Maar in mijn eentje is dat intensief en het kost veel tijd.

Ik fotografeer duo’s met een gedeelde interesse (werk, sport, hobby, bezigheid): Een Harderwijker met Nederlandse achtergrond en een Harderwijker met migratie-achtergrond.

Harderwijk kent meer dan 45.000 inwoners, waarvan 7 % mensen met een migratie-achtergrond, ruim 3000 mensen. Zij komen uit 100 verschillende landen.

Mijn vraag aan jou is: ken jij een mede-harderwijker met migratie-achtergrond op jouw werk, club, sport, doe dan mee in dit unieke project! Vraag aan je baas, je vereniging, je club of zij jullie willen sponsoren, want zo kun jij jouw werk of vereniging in Het gezicht van Harderwijk aandacht geven door een verhaal over jouw bedrijf of club. Jouw foto komt in het boek met het verhaal en het logo. Samen zijn we Harderwijk! Per gefotografeerde kost het 50 euro, per beeld dus 100 euro.

Het fotoboek zal een visitekaartje van Harderwijk als samenleving zijn. Mooi om weg te geven als relatiegeschenk of eindejaarsgeschenk.

Deel dit bericht en meld je aan: 06 36500521 of info@freativefotografie.nl.

 

Ik geluk jou

Wilma Veen heeft weer een prachtig boek gemaakt. Een boek om steeds weer te pakken. Ergens bijna aan het eind is een dubbelpagina met allemaal getekende cactussen. “Als het leven soms prikt…”, begint de tekstslinger over het blad. Je vraagt je misschien af waarom in een boekje met de titel ‘Ik geluk jou’ een bladzijde met cactussen voorkomt. Heeft geluk iets te maken met de scherpe kant van het leven? Toen ik de zin al draaiend met het boek, ging lezen, verloor ik mijn focus en dacht aan de enige cactus die ik heb. Hij was nog maar klein toen ik hem op mijn zoveelste eerste schooldag na de zomervakantie als docent maatschappijleer/godsdienst op mijn bureau vond, Hij bestond uit een ongeveer 7 centimeter hoog cactusje met een kleintje ernaast. Er zat een kaartje aan: “Mam, u kunt het!” Mijn dochter, ze moet zoiets als 13 of 14 jaar zijn geweest, had hem met zorg uitgezocht en het kaartje beschreven om me te bemoedigen. Ik voelde in de week voordat het nieuwe schooljaar begon altijd wat spanning: “Wat voor mensen zal ik nu in mijn klassen krijgen en hoe zal het gaan in de eerste weken?”

Ik lees verder: “Als een stekel in je lijf is vast gaan zitten, dan huil ik met je mee.” Welke tiener van 13 of 14 jaar koopt zo’n cadeautje en schrijft zo’n kaartje om haar moeder te bemoedigen? Ik geloof niet dat er iemand is als mijn dochter. Dat bemoedigen zat er gewoon in. Ze wilde dat iedereen gelukkig was in haar omgeving. Misschien koos ze de cactus omdat ze zich die van haar zakgeld kon veroorloven. Misschien dacht ze aan de pijn die leerkrachten weleens oplopen voor de klas, omdat ze nu zelf ook op het middelbaar zat en meemaakte hoe moeilijk sommige leraren het soms hadden. Dat weet ik niet. Toen ik de zomervakantie daarna de eerste dag op school kwam, zag de cactus eruit of het niet lang meer zou duren (o schrik! Ik was hem vergeten mee naar huis te nemen) en ik vloog met hem naar de kraan. Na zes weken had hij enorme dorst gekregen.

Deze herinnering maakt me enorm gelukkig. Midden in het leven voelde ik me zo vaak geliefd als ik naar die cactus keek. Het is een steeds terugkerend moment van warmte en schoonheid. Wilma schrijft: “Ik wil je het liefst zacht omarmen, verwarmen met liefde en samen raad vragen aan degene die alles overziet en doorziet…” Samen met mijn dochter heb ik op te weinig momenten God om raad gevraagd, maar op de momenten dat we het deden, voelde ik Gods aanwezigheid en trouw, zijn diepe zorg voor mij, voor ons als gezin.

De tekst op de cactuspagina eindigt met: “Open je handen, laat los, ontspan…” Dat is iets dat ik steeds opnieuw moet doen. De cactus is nu ruim 80 centimeter en een jaar of 18 oud. Nog steeds staat ook de kleinere ernaast, ze zijn samen opgegroeid. Nog steeds herinnert hij me aan mijn prachtige dochter, die zeven jaar geleden omkwam in een verkeersongeluk. Ik open mijn handen en laat het weer los. Ik ontspan en voel enorme dankbaarheid. God heeft de stekel uit het verdriet gehaald. Hij helpt me om dankbaar te zijn over wie Eljosha was en dit prachtige boekje ‘Ik geluk jou’ van Wilma Veen helpt me om in alles wat me is overkomen en nog steeds overkomt, dat diepe geluk te ervaren, waarover ze vertelt.

herfst

Vandaag is de rush van de afgelopen tijd een kalme rust geworden. Ik was in de gelegenheid om een nieuw zoomobjectief op te halen bij de winkel en even daarmee rond te lopen. Ik ben blij met dit zoomobjectief.

herfstgloed

Het maakt dat ik me weer helemaal compleet voel toegerust voor het werk.  Het herfstlicht is prachtig om bij te fotograferen. Ook al miezert het wat, het heldere geel van dit blad trok mijn aandacht.

Zo staat er dat mensen kunnen stralen te midden van de heersende duisternis. Nu dat is op een dag als 31 oktober wel nodig.

Huwelijk

 

Wat een prachtig weer kan het zijn in september en wat is het licht mooi in de nazomer. Het was weer enorm genieten van dit huwelijk.

De bloemen en de ballonnen, al die vrolijke kleuren.

Het beginnen aan hun eigen verhaal. Man vindt prinses en samen vinden ze het heerlijk om door het bos te wandelen en te genieten van de natuur.

Super leuk om vast te leggen.