Wilma Veen heeft weer een prachtig boek gemaakt. Een boek om steeds weer te pakken. Ergens bijna aan het eind is een dubbelpagina met allemaal getekende cactussen. “Als het leven soms prikt…”, begint de tekstslinger over het blad. Je vraagt je misschien af waarom in een boekje met de titel ‘Ik geluk jou’ een bladzijde met cactussen voorkomt. Heeft geluk iets te maken met de scherpe kant van het leven? Toen ik de zin al draaiend met het boek, ging lezen, verloor ik mijn focus en dacht aan de enige cactus die ik heb. Hij was nog maar klein toen ik hem op mijn zoveelste eerste schooldag na de zomervakantie als docent maatschappijleer/godsdienst op mijn bureau vond, Hij bestond uit een ongeveer 7 centimeter hoog cactusje met een kleintje ernaast. Er zat een kaartje aan: “Mam, u kunt het!” Mijn dochter, ze moet zoiets als 13 of 14 jaar zijn geweest, had hem met zorg uitgezocht en het kaartje beschreven om me te bemoedigen. Ik voelde in de week voordat het nieuwe schooljaar begon altijd wat spanning: “Wat voor mensen zal ik nu in mijn klassen krijgen en hoe zal het gaan in de eerste weken?”
Ik lees verder: “Als een stekel in je lijf is vast gaan zitten, dan huil ik met je mee.” Welke tiener van 13 of 14 jaar koopt zo’n cadeautje en schrijft zo’n kaartje om haar moeder te bemoedigen? Ik geloof niet dat er iemand is als mijn dochter. Dat bemoedigen zat er gewoon in. Ze wilde dat iedereen gelukkig was in haar omgeving. Misschien koos ze de cactus omdat ze zich die van haar zakgeld kon veroorloven. Misschien dacht ze aan de pijn die leerkrachten weleens oplopen voor de klas, omdat ze nu zelf ook op het middelbaar zat en meemaakte hoe moeilijk sommige leraren het soms hadden. Dat weet ik niet. Toen ik de zomervakantie daarna de eerste dag op school kwam, zag de cactus eruit of het niet lang meer zou duren (o schrik! Ik was hem vergeten mee naar huis te nemen) en ik vloog met hem naar de kraan. Na zes weken had hij enorme dorst gekregen.
Deze herinnering maakt me enorm gelukkig. Midden in het leven voelde ik me zo vaak geliefd als ik naar die cactus keek. Het is een steeds terugkerend moment van warmte en schoonheid. Wilma schrijft: “Ik wil je het liefst zacht omarmen, verwarmen met liefde en samen raad vragen aan degene die alles overziet en doorziet…” Samen met mijn dochter heb ik op te weinig momenten God om raad gevraagd, maar op de momenten dat we het deden, voelde ik Gods aanwezigheid en trouw, zijn diepe zorg voor mij, voor ons als gezin.
De tekst op de cactuspagina eindigt met: “Open je handen, laat los, ontspan…” Dat is iets dat ik steeds opnieuw moet doen. De cactus is nu ruim 80 centimeter en een jaar of 18 oud. Nog steeds staat ook de kleinere ernaast, ze zijn samen opgegroeid. Nog steeds herinnert hij me aan mijn prachtige dochter, die zeven jaar geleden omkwam in een verkeersongeluk. Ik open mijn handen en laat het weer los. Ik ontspan en voel enorme dankbaarheid. God heeft de stekel uit het verdriet gehaald. Hij helpt me om dankbaar te zijn over wie Eljosha was en dit prachtige boekje ‘Ik geluk jou’ van Wilma Veen helpt me om in alles wat me is overkomen en nog steeds overkomt, dat diepe geluk te ervaren, waarover ze vertelt.
Onverwacht kwam er een opdracht naar mij toe. Een lieve vriendin haar dochtertje was al in haar buik gestorven. Wat een vreselijk eind van 2014 voor deze vrouw, voor dit stel, voor dit gezin, voor deze familie. Toen ze het bericht naar mij stuurde, kon ik natuurlijk niet anders dan huilen. Natuurlijk gaan mijn gedachten dan terug naar het moment dat wij Eljosha moesten loslaten en haar lichaam in de aarde lieten zakken. Ik wilde deze lieve vriendin een hug geven, de herdenkingsdienst en de begrafenis zouden niet ver weg zijn. En zo gebeurde het dat ze mij vroeg of ik het wilde vastleggen, want één van de dochters wilde niet mee naar de begraafplaats. Als zij het later dan toch nog wilde zien, zouden er dan in ieder geval foto’s zijn. En zo ging ik vanmorgen echt de laatste shoot van het jaar maken. Wat een bijzondere en verdrietige afsluiting van dit jaar. Toch ook heel mooi, want ik hoorde en zag in alles wat gebeurde de hoop op God, dat dit lieve kleine meisje naar Hem toe is.
Veilig in Jezus’ armen
We zongen en geloven met heel ons hart dat dit kleine meisje zo klein als ze is, veilig in Jezus’ armen is aangekomen en dat Hij voor haar zorgt.
Terwijl we op vakantie zijn, merk ik bij mijzelf op dat ik de ‘gewone vakantieplaatjes’ echt helemaal een beetje gehad heb. Ik wil het anders doen, anders kunnen herinneren. Wat heb ik aan de zoveelste gondel in Venetië of het zoveelste prachtige oude gebouw. Ik wil veel meer de beleving vastleggen. Voor mij zit dat in kleine dingen. Deze vakantie draaide vooral om de liefde, vrijheid en grenzen.
wegdromen
En zo lag ik heerlijk in de zon onder de tarp naar de hemel te kijken. De wind bewoog een van de opgerolde touwtjes heen en weer. Het was vrij en toch was het gebonden. Ik genoot van het gevoel van de wind over mijn warme huid en de weg zeilende witte wolken. Ik ben vrij en toch is elk mens gebonden. We hebben een schepper, we hebben een ritme, we hebben onze behoeften. Wie of wat krijgt welke plek in mijn leven. Ik ben vrij om daarin keuzes te maken. Keuzes die ik probeer te maken uit liefde.
weinig om het lijf
Heerlijk om de hele dag weinig om het lijf te hebben. Zwemmen als je wilt, ontbijt wordt brunch of zo we willen zelfs lunch, we spelen en we lezen. Het is heerlijk en ontspannen. Wie doet de afwas? Het maakt niet zoveel uit wie en ook niet wanneer. Er zijn geen verplichtingen, behalve dat we die avond misschien die borden weer willen gebruiken.
minimalisme
Onze enige behoefte is gesymboliseerd door deze dop op de waterkan. Water hebben we veel nodig, want de temperaturen zijn hoog, dag en nacht. We moeten drinken, eigenlijk is dat zo’n beetje het enige dat we echt moeten. Ik merk bij mezelf ook dat tijdens het lezen van het boek “Impact” mijn dorst toeneemt, maar dan mijn geestelijke dorst. Wat een geweldig goed boek is dat! Mooi dat ik dat net voor de vakantie heb kunnen ontvangen voor mijn recensietaak bij Boekenmening.nl van ArkBoeken. Jason, mijn zoon werd benieuwd naar het boek en hij had het nog sneller uit dan ik. Die werking heeft dat boek: Je wilt het helemaal uitlezen, want wat een geweldig beeld geeft John Ortberg van wie Jezus is en wat de gevolgen zijn geweest van zijn leven op aarde.
de ‘huishagedis’
Om ons heen scharrelt er heel veel leven. Een kolonie mieren is bezig hun Koningin alles te geven wat zij nodig heeft en een paar salamanders grazen op hun gebied en werken de ene mier na de andere naar binnen. Ze worden bijna tam, zo gewend raken ze aan onze aanwezigheid. Jason stimuleert me om de macro op de body te zetten en er even de tijd voor te nemen. Tsja, dan raak ik helemaal enthousiast! Hoe schitterend zit het leven in elkaar. Hoe prachtig heeft God het geschapen.
liefdein het licht van het levenzo ontzettend blij met elkaarsamen
Jason en Jiska vieren de vakantie op hun prachtige en jonge manier. De liefde heeft vele kanten en we zoeken soms de grenzen op als we met zijn viertjes elke avond Kolonisten van Catan spelen. Het gaat er soms niet vriendelijk aan toe met de struikrover. Die struikrover is maar een zwart poppetje. Dat zwarte poppetje zit eigenlijk in ons hart. We willen hebben, hebben, hebben, bouwen en gelukkig zijn. Pffff… het is soms echt slikken en we zeggen ook wel eens harde dingen tegen elkaar. “Dat vind ik gemeen!”; “Jij wilt alleen maar winnen!”
Blauw
Terwijl ik met mijn geliefden door een stadje loop, zie ik soms iets bijzonders. Zoals dit: een stukje kunst uitgestald op straat en mijn man, die een shirt aan heeft in dezelfde tint. Dat triggert me. De kleuren en de spanning die direct opgeroepen wordt door de tegenstelling: abstract en realistisch. Het kunstwerk zou ik uitgelegd willen krijgen, maar mijn Italiaans is niet al te best. Toch als ik doordenk, dan bedenk ik dat ik ook nog steeds niet ben uitgestudeerd op het kunstwerk van God dat mijn man is. Ook al heeft hij een gewoon shirt aan, ik doe er mijn leven over om hem te leren kennen en te begrijpen. Ik voel direct liefde als ik naar hem kijk, ook al begrijp ik hem niet altijd. Zo heb ik dat ook met dat kunstwerkje: het roept liefde en bewondering in me op als ik het zie, maar ik weet niet waar het over gaat. Het hoeft ook even niet. Ik bewonder het alleen nog maar.
Mona
Ook al is het copiïstisch, ook deze straatkrijtkunstenaars vind ik bijzonder en het bewonderen waard. Ze waren in Florence aan het werk aan de meest mysterieuze glimlach van de wereld. Ja, als ik het Mona zou vragen, zou zij misschien ook toch niet echt weten hoe het met de liefde is, ook al doet haar naam anders vermoeden. Verwondering en bewondering voor wat mensen doen en wat mensen beweegt, dat is onderdeel van de liefde. Dat is onderdeel van de fotograaf in mij. Die fotograaf denkt al een half jaar na over hoe nu verder en waar de volgende stap van ontwikkeling moet liggen. Het heeft alles te maken met liefde voor mezelf en grenzen van mogelijkheden en onmogelijkheden.
karikaturist
Ik wil niet één van de velen zijn, zoals deze man in Florence. Er zaten er op dat plein en in die straat ongeveer een stuk of tien, die allemaal hetzelfde doen. Zo wil ik niet leven. Ik wil meer dat meisje in haar limoengele jurk zijn. Met een jarentwintighoed op en de tas van mijn keuze door de wereld flaneren. Als fotograaf daar zijn en dat doen, waar ik me helemaal bij thuisvoel en wat bij anderen een gevoel van verrassing en bewondering en liefde teweegbrengt. Hoe ga ik dat doen bij ‘de grote markt’ van Harderwijk en wijde omstreken. Ik denk er nog verder over na en ben deze vakantie niet toegekomen aan concrete bedrijfsplannen.
uniek werk
Tijdens een wandeling in Orvieto, stuitten Jaap en ik op de werken van een bijzondere schilder: Verdirosi. Hij gebruikt steeds dezelfde symbolen en figuren in zijn schilderijen. Hij is door zijn werk gaan dichten. Hij schrijft: Wat je ook doet, wees creatief, verzin een nieuwe manier, ga door het het ontdekken van dat wat nog niet ontdekt is, Wees een ontdekker, een idealist, iemand die innoveert, maak iets nieuws, omdat God de Schepper is en elke keer als jij iets nieuws schept, zul jij je dichter bij God voelen, elke keer dat jij iets maakt, schept God iets in jouw hart.
Deze schilder heeft nagedacht over kunst en tijd en betekenis. De liefde voor de boodschap die hij heeft, spat van zijn doeken af en er zit ook een geweldige humor in, naast een geweldige diepte over de eindigheid van ons bestaan hier op aarde. Zijn doeken raken mij. Eén van de elementen die hij in zijn schilderijen toont is een masker. Dat masker is levensecht. Het heeft me stilgezet over hoe ik in het leven sta. Wil ik dit doen? Dat God iets schept door mij heen, of wil ik gezien worden, zoals ik gezien wil worden, dus een soort masker. Hoe wil ik eigenlijk gezien worden? Door mijn geliefden? Door mijn klanten? Door God?
De dochter van Vendirosi stond in de winkel. We hebben wat beleefdheden uitgewisseld en ik heb haar gezegd dat ik hem bewonder. Dat was wat mijn vakantie onvergetelijk maakt, het vinden van dit soort juwelen te midden van zoveel mensen. Een man, die zoekt naar authenticiteit, die zoekt naar de Schepper zelf en naar de manier om zijn eigen zoektocht in beeld te brengen.
Wie is Jezus Christus in het licht van de tijd?
Door dit beeld werd het me duidelijk waarom ik “Impact” deze zomer heb gelezen. Mensen moeten weten wat de betekenis van Jezus is en het is de vraag of ze dat wel willen.
straatjegondel
Ach en dan blijven er natuurlijk die prachtige beelden van de wereld om me heen. Ik kan er niet zomaar aan voorbij lopen. Ook door dit soort beelden word ik geraakt. Wat betekent de liefde van de mensen, die 100 euro betalen aan een gondelier om een toeristisch tochtje te maken door een van de mooiste steden van de wereld? Wat betekent de liefde van de huisvrouw, die steeds opnieuw haar oude huis met groen versiert, omdat de liefde voor de natuur en de liefde voor de Schepper van de natuur niet uit te roeien is, ook niet in het hart van een stadsmens. Het is prachtig en mooi en ik ben dankbaar voor deze weken van contemplatie, spelen, oefenen in de liefde en aanschouwen van wat liefde bewerkt.
Met onze vrienden bezochten we het wandeltheater Dolorosa in Deventer, dat elk jaar op vrijdag en zaterdag voor Pasen een aantal keren wordt opgevoerd. Fotograferen mag alleen als het hele spel is afgelopen en de beelden nog even poseren of rondlopen tussen de gasten. Vanaf dat Jezus met het kruis op zijn rug de heuvel opstrompelt naar de Broederkerk tot en met het U zij de glorie van de doedelzak helemaal aan het eind van het stuk is het kippenvel over de perfectie van elk beeld dat te zien is. De tableau vivants over het leven van Jezus worden zo perfect gespeeld dat ik uitgenodigd zou willen worden als fotograaf om van elk beeld een schilderij te maken met een perfecte belichting op elke gelaatstrek en lichaamsuitdrukking.
Geen hand en geen voet staat verkeerd, alles is gericht op die ene laatste uitdrukking waarin ieder karakter een eigen rol speelt, een eigen emotie uitdrukt, een eigen duidelijke keus maakt ten opzichte van Jezus. Pure blijdschap, afschuw, verwerping, dankbaarheid, onschuld, jaloezie en twijfel. Alles in je eigen leven komt aan de orde, wordt openlijk getoond op de podia. Tegen de tijd dat het “Were you there when they crucified my Lord” klinkt, stromen de tranen over mijn wangen en sta ik te trillen van ontzag over de liefde van God.
Om die liefde te benadrukken wordt overal een rode roos doorgegeven en krijgen we aan het eind van het spel een prachtige rode roos mee met een folder over het wandeltheater Kerstevent te Ede Wekerom. En ja! Mooi! Wow! Op die folder staat een foto die ik gemaakt heb tijdens dat wandeltheater. De kameeldrijver uit het Israëlische dorp. Tof zeg!
Als fotografiebedrijf is het logisch dat ik gevraagd werd om op de Superopkikkerdagen een aandeel te leveren. Een superopkikkerdag wordt georganiseerd door stichting Opkikker, die gezinnen met chronisch zieke kinderen een ontzettend mooie dag bezorgt. Afgelopen vrijdag werd ik gevraagd als PR fotograaf en ik had als speerpunt het haventje van de Eemhof, waar allerlei vaar-activiteiten gebeuren. Maar het begint voor de gezinnen met een ontvangst op de rode loper, in de hal staat de Kikker en dan koffie, thee, limonade met gebak. Pas daarna gaat iedereen naar de activiteiten die gepland zijn, met hun persoonlijke begeleider. Het is ongelooflijk hoeveel bedrijven veel offeren: mensen, geld en tijd en spullen om de kinderen de dag van hun leven te laten beleven.
Vandaag stond deze spreuk op de management scheurkalender in de wc.
Als je opgeeft weet je nooit hoe dicht je bij je doel was.
Dat vind ik er wel één om eens heel erg over na te denken. Ik had vandaag met Jiska (de vriendin van mijn zoon) afgesproken dat we onze schilderijen zouden afmaken. Al ongeveer een half jaar had ik een drieluik in mijn hoofd om te maken. Met heel veel plezier was ik daar aan begonnen en nu is het af. Het voelt nu heel kwetsbaar om het in deze blog te zetten. Want wat je eens ´gezien´ hebt en wat dan eindelijk vorm krijgt, hoe geef ik daar ooit de juiste woorden aan. Het heeft een tijd liggen rijpen. Maar de beelden waren vanaf het begin duidelijk. Soms wou ik dat het met mijn bedrijf ook zo was. Het beeld vanaf het begin duidelijk, dan is de af te leggen koers ook helemaal duidelijk. Maar zo is het niet. Bijvoorbeeld, het schilderen. Dat is puur een uiting van me. Een uiting van iets dat me opeens gegeven wordt, maar dat niet buiten mij om gaat. Ik ben volkomen vrij om tijd te nemen om het uit te voeren en de manier waarop. In mijn bedrijf heb ik te maken met hoe de klant zich voorstelt dat het zou moeten zijn en ik wil heel graag zowel mijn eigen inzichten als het idee van de klant tot een mooi product samenvoegen. Dat ligt wat ingewikkelder omdat ik moet leren de klant goed te bevragen. Soms heb ik het gevoel dat dat in de knoei komt. Iemand vraag op faceboek: “Kun je even dan en dan wat foto’s maken?”. Meestal hebben klanten geen idee van de mogelijkheden die ik heb en hoe hoog de kosten zijn. Het eerste wat ik dan doe is vertellen dat ik graag een orderformulier wil opstellen en dat ik daarvoor alle gegevens nodig heb, met name het e-mail adres om die vragen te kunnen stellen die ik wil stellen. Dat eerste contact vind ik soms een beetje eng. Zou de ander bij al die vragen afhaken? Zo voelt het soms: een beetje opdringerig. Maar dat is het niet, ik kan pas een goed product leveren, als ik alle gegevens heb verzameld. Dus ik geef het niet op.
freativeweblog 