Slepen en sjouwen

Afgelopen weekend waren we met Jip naar het bos. Er is een speelplek met een waterpomp en veel stukken boomstam en takken. Genoeg om een bouwuitdaging niet uit de weg te gaan. En gelukkig was het ook heerlijk weer.

pompen

Met het pompen groeide het idee om een rivier te ‘bouwen’. Jaap hielp mee om hier en daar de geulen wat dieper te maken met een stuk boom.

graven en bouwen tegelijk

Jip was druk met een brug, die steeds weer andere vormen aannam, met het ordenen van de stukken boom en het argwanend in oog houden van de kinderen van een partijtje die rondzwermden.

tweeling in aantocht

Uiteindelijk was er genoeg water rond het eiland gepompt. De kinderen van het partijtje durfden met hun laarzen door ‘de rivier’ te lopen. Kijk, dat had Jip tot dat moment nog niet gedaan. Na al dat harde werken had hij ook wel zin in zo’n experiment. Gelukkig was het riviertje niet dieper dan tot zijn enkels en het water zakte al snel door het zand weg.

geniet niet met mate

Ik ben zo trots op hem. Hij geniet en kletst en speelt en slaapt als een blok. Ik vind het heerlijk om een paar dagen met hem op te trekken en te zien hoeveel wijzer hij nu alweer is geworden.

Liefde die niet weg gaat

Terwijl ik stond te praten zag ik hoe de zon als een rode gasbol bezig was onder te gaan. “Momentje hoor”, zei ik tegen mijn cliënt en veranderde de instellingen van mijn camera om vervolgens wat dichter naar het raam te lopen en mijn zoomlens op de zon te richten. Het was een onwerkelijk gezicht, die rode bal in de donker wordende lucht. Eigenlijk had ik hem nog nooit zo gezien. Toen ik in een gewoontegebaar naar het display op mijn camera keek, leek het net of de zon door een van de bomen werd gedragen, zoals een piek op de kerstboom. Het stoorde me en het intrigeerde me tegelijkertijd. Ik keerde met moeite naar mijn cliënt terug en probeerde me op haar laatste zin te concentreren, waarna het gesprek verder ging. Ze kwam naar de studio om een foto van haar en haar kinderen te laten maken, die in een paar minuten zouden arriveren. Haar man moest een zware tocht van chemo-behandelingen door en ze wilde hem een recente foto meegeven, zodat hij hen altijd zou kunnen zien. Zeker nadat hij er hardop over was begonnen om een foto van hun mee te nemen naar het ziekenhuis. Vanaf het moment dat zoon en dochterlief binnenkwamen ging ik lekker met ze aan de slag. Het gebruikelijke ritueel. De gespannenheid bij de aanvang verdween al vrij snel door wat loze opmerkingen over belichting en compositie. Zo doe ik het vaak. Wat je doet, is de aandacht van zichzelf verplaatsen naar iets anders, waardoor de cliënten het gevoel hebben dat het helemaal niet over hen gaat, maar over hoe ik bezig ben van elke klant weer nieuwe dingen te leren. En er zit een kern van waarheid in. Hoewel ik zo langzamerhand wel weet op hoeveel licht ik moet instellen, kan ik nog van elke situatie leren. Maar dat gaat dan weer over fototechnische zaken.

Ik was zo dom geweest om een dubbele afspraak te maken en had eerder op de dag moeite moeten doen om of aan de ene kant of aan de andere kant wat verschuivingen te laten plaatsvinden. Toen ik mijn cliënte als eerste belde, bleek er weinig verschuiving mogelijk. Er was even een moment van: “Nou laat het dan maar zitten,” maar dat was helemaal mijn bedoeling niet. Het gaf me een beetje spanning. Vervolgens belde ik naar de andere kant en die waren bereid wat op te schuiven. Er zit meestal veel ruimte bij mensen, maar niet altijd. Dat hangt van prioriteiten af. Ik vond deze fotoshoot veel belangrijker dan mijn andere afspraak. Deze man moest en zou een mooie recente foto van zijn gezin moeten krijgen, dat andere kon wachten. Toen ik de situatie en de prioriteit wat toelichtte was er bij de andere partij alle begrip. Het leerde me op dat moment dat denken in mogelijkheden altijd ruimte geeft. Er waren nog meer factoren. Een van de belangrijkste drijfveren om portretten te maken is voor mij: een ander blij maken. Hoewel de mensen meestal het tegendeel beweren over zichzelf en foto’s, zijn ze over het algemeen blij met een goed portret van zichzelf. Het is scherp, het is echt jij, het verwelkomt, het presenteert en het doet niet anders voor. Of het nu is voor een eerste kennismaking op internet of het voeden van de blijvende band in het ziekenhuis. Een goed portret laat je hart zien en gelukkig zijn de meeste mensen uit op het goede, mooie en liefdevolle.

Het was donker toen we de studio verlieten. Ik moest aan het moment van de zonsondergang denken. Soms zie je degenen die de zon voor je zijn een tijdje niet omdat je bijvoorbeeld in het ziekenhuis ligt en een chemo moet ondergaan. Toch, zo zeker als de zon weer opkomt, zo zeker blijft die liefde. Je hoeft maar naar de foto te kijken van je geliefden en terug te denken over de smoesjes die ze verzonnen om hem te kunnen laten maken zonder dat je het in de gaten had.

Progressie in Het gezicht van Harderwijk

Actief betrokken bij de Sport

Een spannende fase in het project is aangebroken: ik heb het Sportcomplex Zwembad De Sypel bereid gevonden om 4 bladzijden (2 beelden) in mijn project voor zijn rekening te nemen. Dat pakte heel mooi uit in een eerste duoportret van de fractieleider van de VVD Christianne van der Wal en sportaccommodatie onderhoudsbeheerder Ömer Uguz. Het tweede beeld zal een zwemlerares met een vrouw die zwemles krijgt inhouden. En zo is het Zwembad dat ook fysiek een deel van het gezicht van Harderwijk uitmaakt prachtig vertegenwoordigd.

Ik geluk jou

Wilma Veen heeft weer een prachtig boek gemaakt. Een boek om steeds weer te pakken. Ergens bijna aan het eind is een dubbelpagina met allemaal getekende cactussen. “Als het leven soms prikt…”, begint de tekstslinger over het blad. Je vraagt je misschien af waarom in een boekje met de titel ‘Ik geluk jou’ een bladzijde met cactussen voorkomt. Heeft geluk iets te maken met de scherpe kant van het leven? Toen ik de zin al draaiend met het boek, ging lezen, verloor ik mijn focus en dacht aan de enige cactus die ik heb. Hij was nog maar klein toen ik hem op mijn zoveelste eerste schooldag na de zomervakantie als docent maatschappijleer/godsdienst op mijn bureau vond, Hij bestond uit een ongeveer 7 centimeter hoog cactusje met een kleintje ernaast. Er zat een kaartje aan: “Mam, u kunt het!” Mijn dochter, ze moet zoiets als 13 of 14 jaar zijn geweest, had hem met zorg uitgezocht en het kaartje beschreven om me te bemoedigen. Ik voelde in de week voordat het nieuwe schooljaar begon altijd wat spanning: “Wat voor mensen zal ik nu in mijn klassen krijgen en hoe zal het gaan in de eerste weken?”

Ik lees verder: “Als een stekel in je lijf is vast gaan zitten, dan huil ik met je mee.” Welke tiener van 13 of 14 jaar koopt zo’n cadeautje en schrijft zo’n kaartje om haar moeder te bemoedigen? Ik geloof niet dat er iemand is als mijn dochter. Dat bemoedigen zat er gewoon in. Ze wilde dat iedereen gelukkig was in haar omgeving. Misschien koos ze de cactus omdat ze zich die van haar zakgeld kon veroorloven. Misschien dacht ze aan de pijn die leerkrachten weleens oplopen voor de klas, omdat ze nu zelf ook op het middelbaar zat en meemaakte hoe moeilijk sommige leraren het soms hadden. Dat weet ik niet. Toen ik de zomervakantie daarna de eerste dag op school kwam, zag de cactus eruit of het niet lang meer zou duren (o schrik! Ik was hem vergeten mee naar huis te nemen) en ik vloog met hem naar de kraan. Na zes weken had hij enorme dorst gekregen.

Deze herinnering maakt me enorm gelukkig. Midden in het leven voelde ik me zo vaak geliefd als ik naar die cactus keek. Het is een steeds terugkerend moment van warmte en schoonheid. Wilma schrijft: “Ik wil je het liefst zacht omarmen, verwarmen met liefde en samen raad vragen aan degene die alles overziet en doorziet…” Samen met mijn dochter heb ik op te weinig momenten God om raad gevraagd, maar op de momenten dat we het deden, voelde ik Gods aanwezigheid en trouw, zijn diepe zorg voor mij, voor ons als gezin.

De tekst op de cactuspagina eindigt met: “Open je handen, laat los, ontspan…” Dat is iets dat ik steeds opnieuw moet doen. De cactus is nu ruim 80 centimeter en een jaar of 18 oud. Nog steeds staat ook de kleinere ernaast, ze zijn samen opgegroeid. Nog steeds herinnert hij me aan mijn prachtige dochter, die zeven jaar geleden omkwam in een verkeersongeluk. Ik open mijn handen en laat het weer los. Ik ontspan en voel enorme dankbaarheid. God heeft de stekel uit het verdriet gehaald. Hij helpt me om dankbaar te zijn over wie Eljosha was en dit prachtige boekje ‘Ik geluk jou’ van Wilma Veen helpt me om in alles wat me is overkomen en nog steeds overkomt, dat diepe geluk te ervaren, waarover ze vertelt.

Huwelijk

 

Wat een prachtig weer kan het zijn in september en wat is het licht mooi in de nazomer. Het was weer enorm genieten van dit huwelijk.

De bloemen en de ballonnen, al die vrolijke kleuren.

Het beginnen aan hun eigen verhaal. Man vindt prinses en samen vinden ze het heerlijk om door het bos te wandelen en te genieten van de natuur.

Super leuk om vast te leggen.

Nazorg

Vanmiddag heb ik de foto’s gebracht bij Bianca Nijhuis. Zij wilde een foto van haar kinderen in een lijst in haar praktijk Huidzorg Harderwijk. Natuurlijk moest ik de lijst even zien en opmeten. Er zat een passepartout in, waardoor ik mijn bestelde foto op het formaat een witte rand moest geven om de kinderen mooi in het passepartout te laten vallen.

 

Bianca was blij met de foto en met de zorg die ik heb gehad voor haar bestelling.

Nu kan ze, terwijl ze aan het werk is, toch genieten van haar kinderen.

Familieshoot

Spelen heeft zoveel vormen. Ik speel met de camera en met de compositie en de lijnen. Kinderen spelen met hun fantasie en hun handen en voeten.

Natuurlijk kijken ze eerst ‘de kat uit de boom’. Vooral als je zo klein bent, dan moet je eerst weten wat voor vlees je in de kuip hebt.

Dit deed me aan vroeger denken, als mijn ouders met het hele gezin naar het strand gingen. Dat zag er toen ongeveer zo uit op de foto’s:

Zand is geweldig materiaal om mee te spelen. Maar het kan ook in je ogen komen en dan is het iets minder leuk, dus het is altijd een beetje oppassen geblazen.

In het bos kunnen we ook stapelen, het enige gevaar zijn daar de grote rode bosmieren, die je echt in je bil kunnen bijten (en niet de krokodillen).

Mooi weer

Het was zaterdag de 25e prachtig weer om te werken. Eerst dicht bij Utrecht een rolstoelmodeshoot gedaan voor BeitbyJenn.

En later op de middag een familieshoot op een strandje aan het meer.

Het licht van de namiddag was prachtig in de ogen van de familieleden. Het was weer volop genieten. De familie had blauw en zwart met elkaar afgesproken. Dat was weer eens wat anders dan blauw en wit. Zoals je ziet bij deze baby een wit accent. Maar het was een prachtige eenheid in de gezamenlijke foto.

 

Babyshoot

Zo kwetsbaar en zo klein en toch met enorme kracht en (over)leeflust. Ik sta ervan te kijken iedere keer als ik zo’n klein mensje mag fotograferen.

Alles erop, alles eraan. Het is zo’n groot wonder.

Huwelijk

Vorige week weer een huwelijk geshoot. Alles aan huwelijksshoots is leuk, maar één van de leukste dingen is het fotoalbum.

bruidegom in kobalt

Bij het fotoalbum betaalt zich uit hoeveel energie en tijd ik in de details kon stoppen tijdens de shoot. Zo vind ik het leuk om mezelf terug te zien in een macrofoto van de ringen. Dat is dan mijn schier niet op te merken persoonlijk handtekening in het album.

mijn handtekening in het album of in de fotoserie

Dit keer kwam de kleur kobalt in accenten en in de jurk terug. Het was prachtig om te zien. Ik geniet werkelijk drie keer van de opdracht. Tijdens het shooten, het selecteren en bewerken en tijdens het maken van het album.

touw in kobalt

Zelfs tijdens de boottocht kwam ik het accent tegen. Dat was bijzonder, maar uiteindelijk heb ik het niet in het album gebruikt. Wel genoot ik erg van de kleurcombinaties. Goud, kobalt en wit. Een ‘koninklijke’ bruiloft.